Πλησιάζει ουσιαστικά ο χρόνος που η νέα κυβέρνηση πρέπει να παρουσιάσει στους εταίρους, αλλά και στην κοινωνία, τι είναι έτοιμη να δώσει στη διαπραγμάτευση. Διότι όλοι ξέρουμε τι ζητάμε από τους εταίρους μας τώρα πια, όμως δεν νομίζω ότι γνωρίζει κανείς, πλην ελαχίστων, τί τους προσφέρουμε;
Αυτός άλλωστε δεν είναι ο κανόνας; Παίρνεις μεν αλλά πρέπει και να δώσεις σε μια διαπραγμάτευση!
Τα… προγεφυρώματα που ρίχνουν τόσο ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, με τις συναντήσεις του χθες με τον πρόεδρο της Ευρωβουλής Μάρτιν Σούλτς και σήμερα με τον πρόεδρο του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ, αλλά και ο υπουργός Οικονομικών με τους ομολόγους του την επόμενη εβδομάδα σε Αγγλία, Γαλλία και Ιταλία, είναι χρήσιμα και αναγκαία καθώς οι συμμαχίες είναι απαραίτητες για την επίτευξη του επιδιωκόμενου στόχου. Το «κούρεμα» ή απομείωση, ή όπως αλλιώς, του χρέους και την ανάταξη της οικονομίας.
Υπάρχει όμως μια βασική προϋπόθεση, τί είμαστε έτοιμοι να δώσουμε!
Γιατί κακά τα ψέματα, το «παζάρι» θα είναι πολύ σκληρό.
Μακάρι να είμαστε οι κερδισμένοι και να πάρουμε τα περισσότερα, όμως πόσες ελπίδες έχουμε;
Πριν όμως φθάσουμε στο σημείο αυτό πρέπει να παραδεχτούμε, με την απλή λογική που διαθέτουμε, ότι πρέπει να ξεπεράσουμε ένα μεγάλο εμπόδιο.
Να τους πείσουμε πρώτα απ’ όλα ότι δεν δεχόμαστε να συζητήσουμε υπό την προϋπόθεση της προηγούμενης υλοποίησης των συμφωνηθέντων μέχρι χθες, αλλά και ότι έχουμε ένα ρεαλιστικό σχέδιο για το πώς θα αποπληρώσουμε τα δάνεια που έχουμε λάβει και πώς ταυτόχρονα θα αναπτύσσεται η ελληνική οικονομία.
Εάν ξεπεράσουμε αυτό το σκόπελο περνάμε στο δεύτερο στάδιο που είναι να τους αναγκάσουμε να παραδεχθούν ότι επί σειρά ετών αλλού… αρμένιζαν, τόσο η ΕΕ όσο και το ΔΝΤ, να παραδεχθούν τα λάθη τους, που όντος έχουν γίνει, επιχειρώντας ταυτόχρονα να αποδεχθούν τις θέσεις και προτάσεις μας. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα!
Οι απαιτήσεις που θα προβάλλουν οι εταίροι μας.
Διότι δεν μπορεί να μας τα δώσουν όλα και να μας πουν κι ευχαριστώ από πάνω. Κάποια ανταλλάγματα θα θέλουν κι αυτοί για να διασφαλιστούν, ότι δεν θα πάμε το «καράβι» και πάλι στα βράχια και κάποια στιγμή θα αρχίσουν να παίρνουν τα χρήματά τους πίσω.
Επομένως το κρισιμότερο σε αυτή τη νέα διαπραγμάτευση που ονειρευόμαστε ότι θα κατατροπώσουμε τους «βαρβάρους», είναι και τι είμαστε έτοιμοι να δώσουμε αλλά κυρίως τι θα μας ζητήσουν!
Είναι άραγε έτοιμη η κυβέρνηση και θα δεχθεί να αλλάξει τα πάντα στο ασφαλιστικό σύστημα, που είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα της ελληνικής οικονομίας, ώστε να γίνει βιώσιμο.
Θα δεχθεί, από τη στιγμή που πάρει τα πάντα από τους ευρωπαίους, να προχωρήσει σε μείωση των συντάξεων και αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης;
Θα δεχθεί να καταργήσει όλους τους φόρους υπέρ τρίτων, όπως η εισφορά υπέρ του ΕΟΠΥΥ;
Θα δεχθεί να καταργήσει όσες φοροαπαλλαγές έχουν απομείνει στον προϋπολογισμό;
Θα δεχθεί να προχωρήσει σε ιδιωτικοποιήσεις, αποκρατικοποιήσεις, και μεταρρυθμίσεις σε όλο το δημόσιο τομέα;
Είπαμε, δεν μπορεί να μας δώσουν τα πάντα και να μην ζητήσουν ένα από τα ανωτέρω, ή όλα μαζί;
Εν ολίγοις κοντός ψαλμός αλληλούια…. γιατί πόσο μπορεί να κρατήσει ένα… όνειρο;