Για μεγαλοφυείς πάντως καλύτερα να μην το συζητήσουμε, διότι εάν υπήρχαν δεν θα μιλάγαμε και πάλι σήμερα, για πολλοστή φορά, για τα προβλήματα και αδιέξοδα που έχουμε μπροστά μας ως οικονομία, ως χώρα.
Κανείς στην κυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι κάποιοι έξω από αυτή το φώναζαν, δεν μπόρεσε καν να φανταστεί ότι ενδέχεται τα προβλήματα της καθημερινής οικονομίας να είναι τόσα πολλά και δυσεπίλυτα.
Κανείς δεν φανταζόταν ότι οι σχέσεις μας με τους εταίρους και δανειστές μας είναι τόσο οριακές, που μπορεί αύριο όλα να τιναχθούν στον αέρα, χωρίς πλέον κανένα κόστος γι αυτούς.
Ότι χρειάζονται τόσο λεπτές ισορροπίες και κυρίως διπλωματία για να καταφέρεις έστω να κερδίσεις συμπάθεια, να φανείς αξιόπιστος, ώστε να κάνεις το επόμενο βήμα.
Άραγε για να προβλέψει κανείς όλα αυτά, που ζούμε και πάλι σήμερα, έχοντας μάλιστα την εικόνα του πρόσφατου παρελθόντος, πρέπει να είναι μεγαλοφυΐα;
Κι έστω να δεχθούμε ότι οι μεγαλοφυείες από τη χώρα μας εκλείπουν πια, είναι σπάνιο είδος προς εξαφάνιση, είναι άραγε τόσο ακραίο κάποιος στην κυβέρνηση λίγους μήνες πριν να έχει ακούσει σοβαρά όσα λεγόντουσαν για την οικονομία, ώστε να έχει ήδη προτείνει ένα Plan B, αλλά όχι για ρήξη με την Ευρώπη, αλλά για να σταθεί η χώρα όρθια στα πόδια της;
Κι έστω ότι δεν υπήρχε κανείς, υπάρχει περίπτωση να βρούμε τώρα κάποιον απλώς ευφυή ώστε να λύσει τα προβλήματα μας, πριν γίνουν βουνό και άλυτα, που σημαίνει ότι ο «πνιγμός» θα είναι δεδομένος στην αγορά, στην οικονομία, στην κοινωνία.
Και δεν εννοώ φυσικά τον Πρωθυπουργό, γιατί εδώ που τα λέμε ένας άνθρωπος μόνος του τί να πρωτοπρολάβει; Άλλωστε μόνο ο χρόνος που τρώει για να μαζεύει τα ασυμμάζευτα των υπουργών, δεν υπάρχει. Αλήθεια, επιτέλους, πρέπει κάποιος να ενημερώσει συγκεκριμένους υπουργούς να μην μιλάνε όπου σταθούν και όπου βρεθούν, μόνο κακό πλέον κάνουν όχι μόνο στον εαυτό τους αλλά κυρίως στην οικονομία.
Αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο, γιατί αυτό που μετράει τώρα είναι να βρεθούν και κυρίως να ακουστούν άνθρωποι που γνωρίζουν πώς μπορούμε να βγούμε από το διαφαινόμενο αδιέξοδο.
Διότι δυστυχώς τα προβλήματα δεν έχουν ημερομηνία λήξης και θα είναι ακόμη εδώ για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Επομένως χρειάζεται ένας άνθρωπος που να έχει συνειδητοποιήσει ποιά είναι πρώτα απ’ όλα τα προβλήματα, ώστε να είναι και σε θέση να προτείνει λύσεις.
Επί του παρόντος, για να βοηθούσε, τα άμεσα προβλήματα είναι δύο, το χρηματοδοτικό και το δημοσιονομικό κενό. Είτε το ένα «σκάσει» στα χέρια μας, είτε το άλλο, το αποτέλεσμα ένα θα είναι χαοτικό!
Οι λύσεις δε είναι συγκεκριμένες, είτε θα πρέπει να πάρουμε και νέο δάνειο με επαχθέστατους όρους, είτε να ζητήσουμε τη μετάθεση πληρωμής ορισμένων δόσεων, και τα δυο πολύ δύσκολα, είτε να πείσουμε τον επικεφαλής της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι να μας επιτρέψει την έκδοση εντόκων γραμματίων που θα αγοράσουν φυσικά οι Τράπεζές μας, για να σωθούμε.
Όσον αφορά δε το δημοσιονομικό, η μόνη λύση είναι να πειστούν οι πολίτες ότι πρέπει να πληρώνουν όλους τους φόρους και τα χρέη τους, ότι ο τζάμπας δεν υπάρχει πια, διαφορετικά το επόμενο βήμα θα είναι και πάλι μέτρα και νέοι φόροι!
Άλλες λύσεις, καλώς ή κακώς, δεν υπάρχουν. Ας αφήσουν λοιπόν τις πανεπιστημιακές αναλύσεις και τις «βόλτες» σε όλα τα μέσα ενημέρωσης του πλανήτη κι ας βάλουν κάτω χαρτί και μολύβι, για να βρουν τις πιο συμφέρουσες λύσεις.
Ας αφήσουν τα επινίκια και την ψευδαίσθηση ότι τα προβλήματα της νίκης είναι πιο ευχάριστα από τα προβλήματα της ήττας, γιατί όπως έλεγε και ο Τσώρτσιλ, σίγουρα αυτά δεν είναι λιγότερο δύσκολα!