Διότι ανώδυνη σε καμία περίπτωση δεν μπορεί είναι, αφού το όποιο «πακέτο» μέτρων, ύψους 5 ή 6 δισ. ευρώ, οι φορολογούμενοι και τα συνήθη υποζύγια θα κληθούν να σηκώσουν στις πλάτες τους, όπως κι αν ονομαστεί.
Κι αν δεν ονομαστεί Μνημόνιο, αλλά Συμβόλαιο Ελπίδας, λίγη αξία έχει, αφού η συμφωνία θα περιλαμβάνει σκληρούς όρους για την αποπληρωμή των δανεικών. Εκτός, αν ελπίζουμε σε θαύματα, να μας δανείσουν τα χρήματά τους οι εταίροι μας και για πρώτη φορά να μην ζητήσουν διασφαλίσεις ότι θα τα πάρουν πίσω! Μακάρι, αλλά μην ελπίζουμε και πολύ στα θαύματα.
Το σίγουρο λοιπόν είναι ότι η νέα συμφωνία, χαρά και ανακούφιση δεν πρόκειται να φέρει, αλλά «αίμα» και «δάκρυα» σε χιλιάδες φορολογούμενους και επιχειρήσεις που έχουν καταφέρει και στέκονται ακόμη στα πόδια τους σε μια «νεκρή» αγορά, μετά από τόσα χρόνια ύφεσης και θυσιών.
Λίγη δε αξία θα έχει μετά, όπου θα γίνεται αγώνας για να ονομαστεί και πάλι… το κρέας … ψάρι, πόσες προεκλογικές υποσχέσεις αθετήθηκαν και εάν εξαπατήθηκε ή όχι το εκλογικό σώμα.
Αυτό που έχει σημασία είναι ο «λογαριασμός», διότι μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται…. Προς γνώση και συμμόρφωση…
Για την Ιστορία όμως έχει αξία ότι κάποιος μπορεί να τα είχε προβλέψει όλα! Κάποιος ο οποίος σήμερα συγκεντρώνει τα «πυρά» εντός και εκτός συνόρων. Και αυτός φυσικά δεν είναι άλλος από τον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Βαρουφάκη.
Ο οποίος πέρα από τις δημιουργικές ασάφειες, θεωρίες και μπλόφες, γνωρίζει αρκετά καλά τις ανάγκες της οικονομίας.
Τουλάχιστον, για να είμαστε ακριβέστατοι, τις γνώριζε στη θεωρία πριν τις εκλογές, γιατί στην πράξη αυτούς τους τέσσερις μήνες έχει φέρει τα πάνω κάτω!
Σε συνέντευξή του λοιπόν το Σεπτέμβριο του 2014 ο κ. Βαρουφάκης είχε δηλώσει ότι «μια πολιτική ηγεσία που ετοιμάζεται να αναλάβει τα πράγματα όπως ο Τσόρτσιλ το 1940, το μόνο πράγμα που πρέπει και έχει υποχρέωση να υποσχεθεί είναι ότι θα αντιμετωπίσει αυτή την εθνική κρίση χωρίς να προσφέρει και να υποσχεθεί τίποτα παρά μόνο την αξιοπρέπεια και την αλήθεια και, αν χρειαστεί, δάκρυα και αίμα».!
Αναφερόμενος δε στο περιβόητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, ετήσιου κόστους 12 δισ. ευρώ, υπογράμμιζε «θα προτιμούσα μια πολύ πιο μινιμαλιστική παρουσίαση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Συμφωνώ απολύτως με το ελάχιστο πρόγραμμα και από εκεί και πέρα θα έλεγα σε γενικές κατευθύνσεις πώς θα έβλεπα το κυβερνητικό πρόγραμμα να διαμορφώνεται, νούμερα όμως και αριθμούς δεν θα τα σχεδίαζα, δεν θα τα ανακοίνωνα, δεν θα τα υπολόγιζα, καθώς θεωρώ ότι οι ενέργειες αυτές πρέπει να γίνουν μόνο στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης με την τρόικα και ειδικότερα με την Ευρωπαϊκή Ένωση».
Ίσως για μια και μόνο φορά, θα έπρεπε οι τότε διεκδικητές της εξουσίας να είχαν ακούσει πολύ σοβαρά τις προτάσεις του Γιάννη Βαρουφάκη, και να έλεγαν την αλήθεια.
Να κατέβαζαν τον πήχη των προσδοκιών, να μετρίαζαν τις υποσχέσεις και να ετοιμαζόντουσαν για έναν αξιοπρεπή αγώνα με τους δανειστές.
Η νίκη δική τους θα ήταν, ούτως ή άλλως, αλλά και η εντιμότητα των προτάσεών τους μόνο πολλαπλάσιο κέρδος θα τους έφερνε σήμερα!
Τίποτα όμως δεν άκουσαν!
Και έτσι το μόνο που μένει είναι, στο Γιάννη Βαρουφάκη η από τις ελάχιστες φορές δικαίωση, έστω και εκ των υστέρων, και σε όλους εμάς το νέο «πακέτο» που έρχεται με… αίμα και δάκρυα!