Και ο Λιονέλ Μέσι, με ανάγκασε να το κάνω, στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, ανάμεσα στη Μπαρτσελόνα και τη Μπάγερν Μονάχου στο Καμπ Νου. Αυτός ο μικρός μάγος που τρέλανε όλους τους φίλους του ποδοσφαίρου και όχι μόνο. Είναι ασύλληπτα αυτά που κάνει με τη μπάλα, αλλά και χωρίς αυτή, απίστευτα!
Τον Πελέ ή τον Γιόχαν Κρόιφ, μπορεί να μην τους πρόλαβα αλλά είχα την τύχη να παρακολουθήσω παίκτες, όπως οι Μαραντόνα, Ζιντάν, Ρονάλντο, Φαν Μπάστεν.
Σαν τον Μέσι όμως, ουδείς!
Δεν θα μπω σε μεγαλύτερη διαδικασία σύγκρισης διότι είναι άλλες οι εποχές. Και συμφωνώ με αυτούς που λένε, ότι ο Μαραντόνα πήρε μόνος του Μουντιάλ και συλλογικούς τίτλους. Απλά, πριν το 1995, το ποδόσφαιρο ήταν πολύ διαφορετικό. Έχει εξελιχθεί και τώρα βλέπεις περισσότερους ποιοτικούς παίκτες.
Καλώς ή κακώς όμως, πολλές είναι οι φορές που συγκρίνουμε ποδοσφαιριστές και στη γενιά του Μέσι, υπάρχει ένας ακόμη τεράστιος παίκτης, ο Κριστιάνο Ρονάλντο, τον οποίο εμείς οι Έλληνες, λατρεύουμε να μισούμε. Και να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, όλοι έχουμε βρεθεί σε πολλές συζητήσεις και αναρωτιόμαστε ποιος από τους δύο είναι καλύτερος. Προσωπικά, δεν θα ξαναμπώ σε τέτοιου είδους συζήτηση. Διότι δεν συγκρίνεται ο Αργεντινός με τον Πορτογάλο. Μακάρι να βρεθώ κοντά στον Μέσι διότι θέλω πολύ να του ζητήσω συγγνώμη που τον σύγκρινα κι εγώ κάποια στιγμή.