Δεν έχω γνωρίσει πιο επίμονο, πιο πεισματάρη άνθρωπο από τον φίλο μου τον Κώστα. Δεν έχω δει στα μάτια κανενός ανθρώπου τέτοια θέληση, τέτοια δύναμη για να ζήσει και να κάνει πράγματα που για πολλούς από εμάς είναι απλά.
Από μωρό δίνει τη δική του μάχη καθημερινά. Παλεύει όχι κόντρα στον εαυτό του αλλά κόντρα σε μία κοινωνία και ένα κράτος που δείχνουν να έχουν... δυσπεψία με άτομα που αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα έχοντας πλάι του μόνο την οικογένειά του.
Δεν μπορώ να ξεχάσω βλέποντας τον σε ένα ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε πριν από μερικά χρόνια να τσακώνεται με τη μητέρα του επειδή δεν ήθελε να πάει σε ειδικό σχολείο αλλά ήθελε κάθε μέρα να πηγαίνει μαζί με την αδελφή του στο σχολείο που βρίσκόταν κοντά στο σπίτι του.
Τελείωσε το λύκειο το καλοκαίρι και κατάφερε να περάσει στο Τμήμα Επικοινωνίας Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου με σκοπό να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και να γίνει δημοσιογράφος.
Έχει όμως απέναντί του ξανά ανάλγητους υπαλλήλους, ανάλγητο κράτος που με αναλγησία αντιμετωπίζουν τη θέληση του για μόρφωση, γνώση και ζωή. Από τον Οκτώβρη που ξεκίνησαν τα μαθήματα πηγαινοέρχεται στη σχολή του με ταξί καθώς δεν είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει, αν και πολύ θα το ήθελε, κάποιο μέσο μαζικής μεταφοράς. Σε ανάλογες περιπτώσεις υπάρχουν ειδικά κονδύλια από τις σχολές και το υπουργείο Παιδείας ώστε να πληρώνονται τα ταξί και να μην επιβαρύνονται οι οικογένειες σε αυτή τη δύσκολη εποχή που ζούμε.
Μέχρι σήμερα λοιπόν και παρά τις οχλήσεις της οικογένειας του Κώστα ουδείς έχει ασχοληθεί με την περίπτωση και οι δικαιολογίες στους ανθρώπους αυτούς που θέλουν το παιδί τους να έχει μία φυσιολογική ζωή είναι τουλάχιστον αστείες.
Ο Κώστας όμως ανεξάρτητα με την έκβαση της υπόθεσης αυτής δεν πρόκεται να το βάλει κάτω. Είναι τόσο πολύ, ας μου επιτρέψει τη λέξη, ξεροκέφαλος που παρά τα εμπόδια που βρίσκει μπροστά του έχει τη θέληση να τα ξεπεράσει και να πετύχει. Να μπορέσει να ζήσει όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας του. Να σπουδάσει, να διασκεδάσει, να πάει στο γήπεδο, να παίξει μπάσκετ, να κάνει κολύμπι και να ερωτευτεί. Να με κάνει να τον ζηλεύω για το κουράγιο, το θάρρος και την επιμονή του.
Αλήθεια, θα μπορούσε κάποιος από εμάς να περάσει έστω μερικές ώρες από τη ζωή του βρισκόμενος στη θέση ενός τέτοιου παιδιού;