Οπλίστηκα με υπομονή και ξεκίνησα .. Ο συνδυασμός αυτοκινήτου , μετρό και ποδιών μάλλον θα με εξυπηρετούσε καλύτερα .Το μισοστολισμένο κέντρο δεν ενέπνεε και πολύ χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα .
Η γνωστή κίνηση στους δρόμους, τροχονόμοι( που ακόμα δεν έχω καταλάβει πως βοηθούν στην κυκλοφορία ), οι αλλοδαποί που πρέπει θες δεν θες να σου καθαρίσουν το τζαμί και όλοι εμείς που τρέχουμε να προλάβουμε... Μέσα λοιπόν σε αυτό το σύνθετο σκηνικό κατεβαίνοντας από το μετρό και περπατώντας προς τον προορισμό μου είχα την τύχη να γίνω μάρτυρας ευχάριστων στιγμών. Διασταυρώθηκα με ανθρώπους που το βλέμμα τους έλαμπε!! Του καθενός για διαφορετικό λόγο.
Μπαίνοντας λοιπόν στο φαρμακείο που βρήκα μπροστά μου αντίκρισα ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. Έπαιρναν την πίεση στον άντρα. Με αγωνία η σύζυγος κρεμασμένη από το στόμα της φαρμακοποιού περίμενε να ακούσει την μέτρηση. 12 με 9 κυρία Ελένη απεφάνθη η ειδικός. Ε , η κυρία Ελένη παρόλα τα 80 φεύγα της χρόνια μόνο που δεν βγήκε από το φαρμακείο χοροπηδώντας.
Τι αγωνία και αυτή σκέφτηκα σε αυτήν την ηλικία να ξέρεις ότι δεν αργεί η στιγμή που θα μείνεις μόνος. Βγήκα από το φαρμακείο και πέρασα απέναντι για να μπω στο κατάστημα που ήθελα. Στην είσοδο φαρδύς πλατύς ένας κύριος γύρω στα 50. Καλοντυμένο θα τον χαρακτήριζα. Μάταια περίμενα να κάνει μισό βήμα πιο κει για να περάσω. Κοίταζε με γουρλωμένα μάτια μια τεραστίων διαστάσεων μπουγάτσα έτοιμος να της " επιτεθεί ". Είπα να μην του χαλάσω την στιγμή και να του επιτρέψω να φάει την πρώτη μπουκιά ανενόχλητος. Η ευχαρίστηση στο πρόσωπο του ήταν διάχυτη...!
Έκανα και τις τελευταίες δουλειές που μου είχαν απομείνει και ξεκίνησα να περπατάω προς τον σταθμό. Βλέπω στην αποβάθρα του μετρό έναν παππού με το εγγονάκι του. Παραστατικότατος προσπαθούσε να εξηγήσει στον μικρό πως λειτουργούν οι συρμοί. Απερίγραπτη η χαρά του παππού που θα είχε την ευκαιρία να βιώσει την εμπειρία αυτή με τον εγγονό του ..! Μπήκα στο αμάξι και πήρα τον δρόμο της επιστροφής .
Για πρώτη φορά αντί να σκέφτομαι τα δυσάρεστα που συναντά κανείς πλέον στους δρόμους της Αθήνας ,έφερνα στο μυαλό μου τις ευχάριστες στιγμές αυτών των άγνωστων προς εμένα αλλά και μεταξύ τους ανθρώπων. Αυτές οι τυχαίες καταστάσεις που βρέθηκαν μπροστά μου, άφησαν μια γλυκιά ανάμνηση για την επιστροφή. Με έκαναν να σκεφτώ λίγο διαφορετικά και να διαπιστώσω ότι αν ζούσαμε αυτές τις μικρές καθημερινές στιγμές στο έπακρον ίσως στο τέλος της ημέρας να υπήρχε μια νότα αισιοδοξίας παρά τα πιεστικά προβλήματα της κρίσης . Να λοιπόν που τελικά υπάρχουν και στιγμές που η κρίση δεν μπορεί να τις αγγίξει!!!!