Τι είναι όμως αυτό που πραγματικά ενοχλεί; Η προκλητική γύμνια των τεσσάρων κορασίδων ή η γυμνή σκληρή αλήθεια της σημερινής εποχής που παρουσιάζεται με κάθε λίκνισμά τους, γνωστό πλέον ως twercking. Η μία φοράει κομμάτια από κρέατα για ρούχα, ή άλλη καβαλάει και ερωτοτροπεί με μία μπάλα κατεδάφισης και η τρίτη χτυπάει τατουάζ με τη παλαιά μέθοδο των Μαορί και ανεβάζει τα σαδομαζοχιστικά της συμπλέγματα στο Ίνσταγκραμ και σε άλλους τόπους κοινωνικής δικτύωσης- ματαιότητας.
Αλλά κι εμείς, είτε συμμετέχουμε απαθείς στη διαφήμισή τους διαβάζοντας καθημερινά τα νέα τους κατορθώματα, ή βγάζουμε απ’ έξω την ουρά μας παίρνοντας το γνωστό «δασκαλίστικο» ύφος του σοβαροφανούς σεμνότυφου.
Αλήθεια τι είναι αυτό που μας πειράζει τόσο και κάνουμε λες και το βλέπουμε για πρώτη φορά;
Τέλος Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και στο χώρο της τέχνης εμφανίζεται ένα νέο επαναστατικό κύμα έκφρασης. Το όνομά του Νταντά ή Ντανταϊσμός. Η ασχήμια και τα δεινά του πολέμου, εκφράζονται μέσα από κάτι πεταμένες λεκάνες, γλυπτά που θυμίζουν σμπαραλιασμένους πυραύλους. Η εικαστική αναρχία σε όλο της το μεγαλείο.
Παντελής απουσία αισθητικής κυριαρχεί στους μεγαλύτερους χώρους τέχνης στη Νέα Υόρκη του 1916. Στόχος των αντισυμβατικών Ντανταϊστών ηταν να σοκάρουν, να προκαλέσουν σύγχυση, ακόμη και η ονομασία του καλλιτεχνικού αυτού ρεύματος δεν είχε ουσιαστική προέλευση. Κάποιοι είπαν ότι προέρχεται από τα γαλλικό νταντά που θα πει ξύλινο αλογάκι, άλλοι είπαν ότι είναι απλά τα λόγια ενός μωρού που δύσκολα μπορείς να αποκωδικοποιήσεις, έτσι ακριβώς όπως η τέχνη που εκπροσωπούσαν.
Σήμερα οι αστέρες της μουσικής βιομηχανίας εν γνώσει τους ή όχι, μας δείχνουν την σκληρή εικόνα της παραγματικότητας. Κανείς δεν μπορεί να αποκωδικοποιήσει τις, για πολλούς, εξοργιστικές επιλογές τους. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν αποτελούν ζοφερό κομμάτι της πραγματικότητας. Αναλώσιμοι έρωτες, εύκολο σεξ, μοναχικοί οργασμοί ή πλήρης ανηδονία από την υπερβολική δημόσια έκθεση.
Έτσι, όσο και αν κλείνουμε τα μάτια μας εκείνες θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Η Σάιρους, ως το κορίτσι της ΝτίσνεΪ που απομυθοποιήθηκε, η Ριάνα ως το θύμα της κακής διαχείρισης της εικόνας της, η Gaga ως το εκκεντρικό ταλέντο που αποτρελάθηκε. Όμως η ιστορία επαναλαμβάνεται και πάντα μας διδάσκει ότι και η πιο άσχημη εικόνα κουβαλάει την αιτία που τη γέννησε.