Δε μιλάμε, ούτε καν γνέφουμε η μία στην άλλη... Είμαστε όμως τυπικά φίλες. Μοιραζόμαστε στo διαδικτυακό μας κοινωνικό κύκλο, φωτογραφίες και σκέψεις από την προσωπική μας ζωή. Απαντούμε σε ερωτήματα που θέτουν οι κοινοί μας φίλοι, κάνουμε like σε κοινοποιήσεις, ξέρουμε ανά πάσα στιγμή η μία για την άλλη που βρισκόμαστε και τι ακριβώς κάνουμε.
Και όμως τη στιγμή της πραγματικής συνάντησης ανταλλάσσουμε την απόλυτη σιωπή. Πως γίνεται αυτό; Πόσο τελικά έχει προσφέρει στη ζωή μας αυτή η επαναστατική μηχανή κοινωνικής δικτύωσης. Όταν ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ κατάστρωνε, το σχέδιο γι’ αυτήν την εικονική ομάδα φίλων, αρχικά είχε στο μυαλό τη δικτύωση της μικρής κοινωνίας του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. Aυτό το σχέδιο έγινε πραγματικότητα και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα κατέκτησε ολόκληρη την Υφήλιο.
Η αλήθεια είναι ότι χάρη σε αυτό τον παράλληλο κόσμο του διαδικτύου είχα την ευκαιρία να «ξανασυναντήσω» τoυς αγαπημένους μου καθηγητές από το σχολείο και το Πανεπιστήμιο. Και φυσικά μαθαίνω τα νέα των συμμαθητών και των συμφοιτητών μου .Ανταλλάσσουμε απόψεις, νέα και ιδέες αλλά σε αυτή τη σχέση «φιλίας» αρκούμαστε σε μερικά σχόλια και like. Πόσο αληθινό μπορεί να είναι αυτό;
Αυτό που προσπαθώ να κατανοήσω είναι το ουσιώδες στοιχείο σε αυτές τις σχέσεις. Είναι ίσως οι πιο εύκολες φιλίες που έχουμε κληθεί να συνάψουμε; Φιλίες χωρίς υποχρεώσεις, με κοφτά συναισθήματα που εκφράζονται μόνο μέσα από τα emoticons, φιλίες χωρίς τριβή, γιατί μέσα από την τριβή δοκιμάζονται οι σχέσεις. Φιλίες που δεν λαξεύτηκαν από το χρόνο και τις κοινές αναμνήσεις. Όταν το εικονικό τείνει να γίνει πραγματικό τότε παγώνουμε, τρέμουμε στην πιθανότητα της έκθεσης της πραγματικής μας εικόνας και ζωής που μπορεί να μην είναι τόσο ιδανική όσο την παρουσιάζουμε μέσα από τις όμορφες φωτογραφίες που ανεβάζουμε και τις μουσικές που μοιραζόμαστε. Δεν θέλω να αμφισβητήσω τις νέες εφαρμογές του κυβερνοχώρου που ομολογουμένως μας φέρνουν πιο κοντά. Αυτό το «κοντά» προσπαθώ να κατανοήσω.
Γιατί όσες φορές έχω σκεφτεί να πω σε μία φίλη μου από το facebook να βρεθούμε για έναν καφέ και να θυμηθούμε τα παλιά, η σκέψη δε γίνεται ποτέ πραγματικότητα. Γιατί ο χρόνος είναι ελάχιστος και γιατί νιώθω ότι θα πρόδιδα τους πραγματικούς μου φίλους, εκείνους με τους οποίους συμπορεύομαι στο σκληρό κόσμο της πραγματικότητας αλλά που τον κάνουν να μοιάζει πιο όμορφος μόνο και μόνο γιατί υπάρχουν ουσιαστικά στη ζωή μου, την πραγματική όχι την εικονική. Όμως επειδή η τεχνολογία είναι πραγματικότητα και τα blogs το πιο σύγχρονο μέσο επικοινωνίας, ως μέλος του κυβερνοχώρου μέσα από το facebook θα μοιραστώ μαζί σας αυτές τις σκέψεις μιας κρύας κυριακάτικης ημέρας που όμως θα τη ζεστάνει το χαμόγελο των δικών μου ανθρώπων.