Δεν χρειαζόταν η δημοσκόπηση για να διαπιστωθεί εκείνο που βλέπει καθένας μας γύρω του, μέσα του. Διάχυτη απαισιοδοξία από τη συντριπτική πλειονότητα του κόσμου, εργασιακή ανασφάλεια, πολιτική “ορφάνια”, αίσθημα αποξένωσης στον ίδιο σου τον τόπο.
Δεν πιστεύουμε τίποτα, δεν ελπίζουμε τίποτα, πορευόμαστε από μέρα σε μέρα και απευχόμαστε τα χειρότερα. Αυτό το περίφημο φως στο τούνελ, το βλέπουν προφανώς μόνον οι κυβερνώντες και ορισμένοι εκ των δανειστών. Οι πολίτες έχουν κουραστεί, έχουμε κουραστεί από έναν “πόλεμο” που μας βρήκε αμέριμνους (συγγνωστά ή ασυγχώρητα είναι άλλη ιστορία και εν πάσει περιπτώσει το θέμα έχει εξαντληθεί ως προς αυτό το σκέλος του), αποδεκάτισε ανθρώπους και τρόπους ζωής, άτσαλα, άδικα χωρίς να φαίνεται στον ορίζοντα αν και πότε θα υπάρξει προοπτική νίκης .
Προβλέψιμα, λοιπόν, τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης πλην ενός: πάνω από τους μισούς πολίτες δηλώνουν πως αν τους δινόταν η ευκαιρία, θα έφευγαν από τη χώρα. Δεν ξέρω αν το λένε γιατί τους ανακουφίζει έστω και η σκέψη της φυγής από μια δυστοπική καθημερινότητα ή όντως, το εννοούν. Όπως και να χει, το γεγονός ότι η Ελλάδα πια μας διώχνει, ψυχικά και σωματικά είναι το πιο απτό σημάδι της καταστροφής που έχει συντελεστεί.
Αυτή η μάχη κράτησε πολύ για να αντέξουν ψυχές και σώματα. Χρειάζεται επειγόντως σχέδιο ανάταξης , στέρεα πρόταση που θα εμπνεύσει ότι η μετά την κρίση Ελλάδα θα είναι καλύτερη από εκείνη που μας έφερε έως εδώ. Κυρίως πράξεις, όχι άλλα λόγια. Το 2014 θα είναι χρανιά-καμπή. Η θα αλλάξουμε ρότα ή θα βουλιάξουμε και θα πάνε στην άβυσσο τόσος πόνος, τόση ζωή. Για ένα πουκάμισο αδειανό...