Όλα όσα διαδραματίζονται αυτές τις μέρες στην Ουκρανία θα μπορούσαν να αποτελέσουν υλικό για την υπερρεαλιστική πέννα του. Ένα απίθανο αμάλγαμα πολιτών στους δρόμους: από αριστερούς φιλοευρωπαϊστές φοιτητές μέχρι νεοναζιστές με στολές παραλλαγής. Δίπλα τους φτωχοί βετεράνοι του πολέμου στο Αφγανιστάν που λένε ούτε με την Ευρώπη, ούτε και με τη Ρωσία αλλά και μέχρι πρότινος φιλοκυβερνητικοί που αγανάκτησαν με τα δικτατορικά νομοθετήματα. Το κάδρο συμπληρώνει ένα πολιτικό προσωπικό που απαρτίζεται από διεφθαρμένους πρόεδρους δημοκρατικά πάντως εκλεγμένους, ο σκανδαλώδης νεποτισμός, πυγμάχοι αρχηγοί κομμάτων, μια πρώην πρωθυπουργός επίσης διεφθαρμένη αλλά για λάθος λόγους στη φυλακή, τώρα πασιονάρια της νέας κατάστασης.
Όλα αυτά σε μια χώρα που πλήρωσε τον Στάλιν και τον Χίτλερ με ποταμούς αίματος. Που είναι τεράστια, με φυσικό πλούτο, άνοιγμα στη θάλασσα, με σπάνια γεωπολιτικά και γεωοικονομικά θέση. Προσπαθώ να καταλάβω την Ουκρανία. Όχι τι συμβαίνει εκεί. Μετά τα τραγικά γεγονότα γέμισε ο τόπος αναλύσεις, αν και λίγες είναι τόσο διεισδυτικές όσο του δημοσιογράφου Δημήτρη Τριανταφυλλίδη που τυγχάνει και μεταφραστής του Κούρκοφ. Όχι , θέλω να καταλάβω τι σόι είναι εκεί οι άνθρωποι, η κοινωνία, η νοοτροπία τους, τα μίση και τα πάθη τους, τα σκοτεινά τους βάθη. Ποιές αγωνίες τους διαπερνούν πέρα από τις καθημερινές βιοτικές ανάγκες. Πως είναι άραγε να ζεις σε μια διχασμένη χώρα, που μιλάει δύο γλώσσες, έχει δυο θρησκείες, το ένα της κομμάτι να κοιτάζει δυτικά το άλλο ανατολικά, με τον νότο της , την Κριμαία να ανήκει εδαφικά στην ουκρανική επικράτεια αλλά να είναι ταυτοχρόνως ανεξάρτητη. Πόσο και πώς σε συνδιαμορφώνουν τέτοιες ιστορικές καταβολές, μια τόσο σύνθετη πραγματικότητα;
Ίσως η απάντηση να κρύβεται στη ρήση ενός άλλου διάσημου τέκνου της περιοχής, του Αντον Τσέχωφ: “Τι υπέροχος καιρός σήμερα! Δεν μπορώ να αποφασίσω: να φτιάξω τσάι ή να κρεμαστώ;”