Στις παραπαίουσες Αραβικές Ανοίξεις, τη Συριακή Χαίνουσα Πληγή, το Βοσνιακό Καζάνι και την ασταθή Ερντογανική Τουρκία, προστέθηκε η Ουκρανική εξίσωση.
Σύνθετα προβλήματα με σκληρούς παικτες που χρειάζονται πολυπαραγοντικές λύσεις. Ολα σε απόσταση αναπνοής απο τη χώρα, την αγγίζουν γεωπολιτικά και γεωοικονομικά, εθνικά και υπαρξιακά. Φόντο αυτής της ιστορικής στιγμής είναι η Ευρωπαϊκή Κατάσταση της Ακινησίας.
Οι ευρωεκλογές ανέβαλαν και αποφάσεις που μας αφορούν ζωτικά, είτε απο τα εκτός των συνόρων κέντρα ισχύος, είτε απο τους εγχώριους κυβερνώντες. Βαδίζουμε προς τις κάλπες για να βγάλουμε δημάρχους, περιφερειάρχες και ευρωβουλευτές ωστόσο στο μυαλό και στις συζητήσεις των περισσοτέρων εξ ημών -πέρα απο τα ευτράπελα των υποψηφιοτήτων και φαιδρές παλαιοκομματικές καντρίλλιες- είναι το κεντρικό ζήτημα της χώρας.
Τι θα κάνουμε; Πότε θα τελειώσει αυτή η “θητεία” στο στρατόπεδο της τιμωρητικής και άδικης λιτοτητας, πού πάμε χωρίς να γινουν πράξη τα περι αλλαγής ολων οσα μας εφεραν ως εδω, πότε θα μιλήσουμε με ειλικρίνεια οχι μονο για τον εκσυγχρονισμό του κράτους αλλά και για τον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας των ποικιλλων συντεχνιών που ακόμη επηρεάζουν καταλυτικά και πανακριβα το σημερα και αυριο ολων μας; Πώς και με ποιούς θα αλλάξουμε κεφάλαιο στην πορεία της χώρας;
Στις Αντιπροσωπευτικές Δημοκρατίες δια των κομμάτων πραγματώνεται η διακυβερνηση και η αναζήτηση λύσεων. Αλλά τώρα πια κανένα κόμμα μόνο του δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος να τροχοδρομήσει την Ελλάδα στην ορθή κατευθυνση. Και εδω είναι το προβληματικόν του πράγματος. Στην κρισιμη αυτή περίοδο -αντίστοιχη εκείνης των παραμονών της εισόδου μας στα μνημόνια-το πολιτικό σκηνικό είναι ρηγματωμένο, τσακισμένο (και τσαντισμένο) σε χίλια-δυό κομμάτια.
Το συνθέτουν τα υπολείμματα πρωην μεγάλων παρατάξεων, κομματα - αδειανά κελύφη, συγκυριακές προσπάθειες αναβιωσης της Αλλαγής, προσωποπαγείς σχηματισμοί απο πολιτικούς που έχουν δώσει δείγματα -κακής- γραφής, συμμαχίες τυχοδιωκτισμών, λαϊκιστές, κινήσεις καλών προσθέσεων και σημαντικών ιδέων, ακροδεξιοι που φλερτάρουν με το εγκλημα, οι αμετακινητοι κομμουνιστές, εσχάτως και ένα “Ποτάμι”. .
Ναι, ολα αυτά είναι Δημοκρατία, πλουραλισμός κλπ κλπ. Ναι, αλλά έχουμε την πολυτέλεια αυτής της πολυδιασπασης δυνάμεων; Αν εξαιρέσουμε το σκοταδιστικό μορφωμα της Χρυσής Αυγής και τον μοναχικό Περισσό, σε ολες τις άλλες εκφάνσεις του πολιτικού υπάρχουν κοινοί τόποι στο τι πρέπει να γίνει. Το καινουργιο ,στο οποίο ολοι προσβλέπουμε, μοιραία θα περιέχει και το παλιό. Τα καλύτερα κομματια του. Δεν μπορουμε να κάνουμε εισαγωγή κομμάτων και πολιτικού προσωπικού.
Η αναζήτηση της συνεννοησης και της συνεργασίας θα αναδειξουν τη νέα κατάσταση. Ασφαλώς και οι λύσεις έχουν πρόσημο, αλλά το τί είναι συντήρηση και τι είναι πρόοδος δεν ορίζεται πλέον με ορους παρελθόντος. Δεν έχουμε την πολυτελεια της διασποράς δυνάμεων.Τα τύμπανα ηχούν και δεν είναι παιάνες νίκης.