Μήπως χορτάσαμε θέαμα και γκολ; Μήπως γίναμε σοφότεροι και καλύτεροι για την πρωτοποριακή τακτική, που εφάρμοσαν οι δύο προπονητές; Μήπως η βραδιά έκανε τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, πιο αισιόδοξους για την επόμενη ημέρα των ομάδων τους;
Όχι. Για μια ακόμη φορά, η διαιτησία βρίσκεται στο επίκεντρο. Ο Παναθηναϊκός φωνάζει (δίκαια για κάποιες περιπτώσεις, άδικα για άλλες), ο Ολυμπιακός απαντά και το κλίμα παραμένει δηλητηριασμένο, όπως ήταν και πριν το ντέρμπυ. Η κάκιστη αγωνιστική εικόνα και των δύο συλλόγων για 90 λεπτά, όπου ζήτημα να έκαναν 5 φάσεις της προκοπής, κρύβεται πίσω από την διαιτητοκουβέντα. Τα κενά, οι παραλείψεις, η αστοχίες στο κοουτσάρισμα, καμουφλάρονται. Οι αδυναμίες δικαιολογούνται, ως εκ τούτου μοιάζουν και απίθανο να διορθωθούν.
Και ο φανατισμός στην κερκίδα μεγαλώνει, όποια πλευρά και αν ξεκινά κάθε φορά την κουβέντα. Έχοντας δίκιο ή όχι. Η ουσία είναι, ότι δεν μπορούμε ποτέ να ξεφύγουμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο. Απλά γιατί οι παράγοντες του ποδοσφαίρου μας, δεν θέλουν.
Προτιμούν πριν την αυτοκριτική, να επενδύσουν στην εύκολη λύση της διαιτησίας, ιδιαίτερα όταν έχουν και κάποιο «πάτημα». Δεν στέκονται βέβαια ποτέ να απαντήσουν σε ερωτήσεις επί της ουσίας μετά. Απλά δηλώνουν δημόσια το μένος και τον εκνευρισμό τους και αποχωρούν. Τώρα ήταν η «πράσινη» πλευρά, πριν λίγες μέρες οι «ερυθρόλευκοι», στο ματς με τον Ατρόμητο και τον Παναιτωλικό, αύριο θα είναι ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ. Όλοι βλέπουν, ότι η μάζα των οπαδών παρασύρεται ακόμη και χορηγεί συγχωροχάρτια.
Και βέβαια, δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Και ο Μουρίνιο το κάνει στην Αγγλία, Ρεάλ και Μπαρτσα ενίοτε στο κλάσικο. Είναι όμως οι εξαιρέσεις. Και πάντως, πριν την διαμαρτυρία, τα μάτια μας δεν έχουν πονέσει, από τα πεπραγμένα στο χορτάρι. Έχουμε χορτάσει μπάλλα και η κουβέντα για την διαιτησία, απλά συμπληρώνει το πακέτο. Δεν είναι η «γκρίνια», το μοναδικό, μέσα σε αυτό…