Και το ίδιο σχόλιο είμαι σίγουρος, ότι θα έκανα για την Μπαρτσελόνα, την Μπάγερν, την Γιουνάιτεντ, οποιοδήποτε δυτικοευρωπαϊκό κλαμπ, που σέβεται τον εαυτό του και τους φιλάθλους. Τους κανονικούς.
Μπορεί στους χαχόλους της εξέδρας μας, να μην τους καλάρεσε η ενέργεια της Ρεάλ Μαδρίτης να αποκλείσει δια βίου, τους 17 οπαδούς που έβριζαν τον Μέσι, την Μπαρτσελόνα και την Καταλονία. Όμως είναι δείγμα πολιτισμού και πραγματικής βούλησης να διώξουν από τα γήπεδα, όλους αυτούς, που αναζητούν διεξόδους στα υπαρξιακά τους προβλήματα (για να το θέσω κομψά), μέσα από την βία.
«Και οι ύβρεις, μορφή βίας είναι», δήλωσε ευθαρσώς ο Κάρλο Αντσελλότι. Παρότι προέρχεται από τον ευρωπαϊκό Νότο, που δεν συγκινείται από τις εξαγγελίες για την καταπολέμηση της, ο Ιταλός τεχνικός δεν θέλησε να χαϊδέψει αφτιά. Είπε τα πράγματα με το όνομα τους. Και είμαι βέβαιος, ότι θα ακολουθήσουν και άλλες ομάδες, το παράδειγμα της Ρεάλ, σε παρόμοιες καταστάσεις. Διότι ο θάνατος του οπαδού της Λα Κορούνια, ακόμη και αν δεν είχε αμιγώς «αθλητικό υπόβαθρο» (αν μπορεί κάποιος να πει ότι ένας φόνος έχει ποτέ κάποιο υπόβαθρο), αλλά πολιτικό, χτύπησε καμπανάκια.
Μόνο που στην Ισπανία, στην Αγγλία, στην Γερμανία, στην Γαλλία, δεν μένουν στα λόγια. Και πρώτοι δίνουν το παράδειγμα οι σύλλογοι. Πόσο εύκολο θα ήταν στην Ρεάλ, να βάλει μια «εικονική τιμωρία» σε αυτούς τους 17, δεδομένου, ότι το μίσος Καστιγιάνων- Καταλανών, είναι παραπάνω από αθλητικό. Είναι μίσος αιώνων. Όμως δεν δίστασε να τιμωρήσει παραδειγματικά και παράλληλα να στείλει μήνυμα και στους υπόλοιπους. Μηδενική ανοχή. Στην πράξη. Όχι στα λόγια. Διότι από τις ύβρεις, εύκολα φτάνουμε στο μπουκάλι, στα αντικείμενα, στον ξυλοδαρμό.
Βέβαια δεν περιμένω να ιδρώσει το αφτί κανενός παράγοντα, εδώ στην ημεδαπή. Εδώ, που έχουμε μάτια για τον υπερήφανο λαό, με την μαγική ατμόσφαιρα των πυρσών, τις «εξαιρέσεις» των λίγων κακών, που παρασύρονται (και ποτέ δεν συλλαμβάνονται)… Και πάει λέγοντας. Και οι οπαδοί, όλων των αποχρώσεων, ΟΛΩΝ, να καλύπτουν τους «ηλίθιους» της κερκίδας, να ψελλίζουν δικαιολογίες και να διαιωνίζουν καταστάσεις.
Δεν κάνω αναφορά για τους διαιτητές βέβαια, που κανείς τους δεν έχει τα παντελόνια, μια φορά, να διακόψει το ματς, γιατί βρίζουν μανάδες, πατεράδες και δεν ξέρω και εγώ ποιον άλλον, εν χορώ, από την κερκίδα. Αλλά σιγά μην έχουν τσίπα, αυτοί, που τους ρίχνουν μπινελίκια οι ποδοσφαιριστές στην μούρη τους και κάνουν ότι δεν ακούν. Ξέρετε, κοινώς ...«ψιχαλίζει»!