Κάπως έτσι άνοιγε την πόρτα εξόδου από το Μνημόνιο.
Τέσσερις μήνες μετά, οι προοπτικές ανοίγονται ευοίωνες για τα οικονομικά μεγέθη αλλά οι φόβοι, που καλλιέργησε το Μνημόνιο στην πορτογαλική κοινή γνώμη παραμένουν, αν κρίνω από τις ερωτήσεις που έθεσαν οι πορτογάλοι δημοσιογράφοι στον κ. Κοέλιο μετά την συνάντηση του με τον Αντώνη Σαμαρά στο Μαξίμου. Αν θα πρέπει να προκαταβάλει η χώρα τους το δάνειο του ΔΝΤ και πότε θα μειώσει τους φόρους, τον ρώτησαν. Ο βρόγχος του χρέους και της λιτότητας δεν λύθηκε με την έξοδο από το Μνημόνιο στην Πορτογαλία.
Παρόμοια αγωνία έχουμε και εμείς και είναι τέτοια που καλύπτει όποια προσδοκία θέλει να καλλιεργήσει η πολιτική ηγεσία. Υπό άλλες συνθήκες ευημερίας, θα ήταν θέμα συζήτησης η εξαγγελία φοροελαφρύνσεων από τον εκάστοτε Πρωθυπουργό και σίγουρα δεν θα αντιμετωπιζόταν με καχυποψία η υπόσχεση για σεισάχθια σε δάνεια από τον εκάστοτε εν δυνάμει πρωθυπουργό. Κανένας από τους δυο δεν έκανε "θόρυβο" στην κοινωνία. Εξαιρείται ο προβλέψιμος θόρυβος των πολιτικών κοκορομαχιών.
Ίσως γιατί οι πολίτες θέλουν να πιστέψουν στο αισιόδοξο σενάριο αλλά δεν μπορούν φοβούμενοι ότι θα πιαστούν ξανά κορόιδα. Και τα λάθη πληρώνονται 4 χρόνια τώρα.
Αφορά άραγε την κοινωνία ο "θόρυβος" για την αλλαγή του εκλογικού νόμου;
"Μαγειρέματα! Ο Βενιζέλος προσπαθεί να κερδίσει πολιτικό ρόλο ρυθμιστή, ο Σαμαράς επιχειρεί να μην κάψει τα χαρτιά του και ο Τσίπρας να τους βγάλει τη γλώσσα μπας και καταφέρει το γκελ στην κοινωνία" μου είπε ένας γείτονας μου. Πόσο δίκιο!