Αν μάλιστα η «πολιτική μαντεψιά» είναι ακριβής , τότε είναι ζήτημα ημερών η προκήρυξη πρόωρων εκλογών προκειμένου περί τις 26 Οκτωβρίου, οπότε και είναι προγραμματισμένοι οι έλεγχοι αντοχής των τραπεζών, να στηθούν κάλπες.
Γιατί όμως να επιδιώξει εκλογές τότε η Κυβέρνηση όταν δεν θα έχει ολοκληρώσει το «πλάνο επιτυχίας» δηλαδή απογαλακτισμό από το ΔΝΤ- βιώσιμο χρέος; Να επιχειρήσει άραγε να εξαργυρώσει πολιτικά έναν πιθανό τσαμπουκά προς την Τρόικα σε περίπτωση που οι δανειστές μπλοκάρουν τις φοροελαφρύνσεις, που ζητά το Μαξίμου; Και άραγε τί θα βαρύνει στην σκέψη του ψηφοφόρου πίσω από το παραβάν; Ο ηρωικός τσαμπουκάς; Οι δόσεις του ΕΝΦΙΑ και της Εφορίας, που μόλις πλήρωσε; Για ποιο λόγο, λοιπόν, η Κυβέρνηση να παίξει μπάλα σε εχθρική έδρα; Μήπως γιατί ο τσαμπουκάς δεν θα βρει τοίχο αλλά η Κυβέρνηση έχει εξασφαλίσει να πάρει κάποιο χειροπιαστό αντάλλαγμα; Ίσως πάλι γιατί πιστεύεται ότι το εν λόγω πολιτικό ρίσκο χρειάζεται για να επιτευχθεί η μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη , θεωρεί ότι έχει αρχίσει να έχει αέρα αυτοδυναμίας και προς τούτο επισημαίνει δημοσκοπήσεις, που τον εμφανίζουν να ανοίγει κατά πολύ την ψαλίδα από τη ΝΔ. Με πολλούς πολίτες να «αναστενάζουν» στα γκισέ των τραπεζών, είναι προφανές ότι οι προσδοκίες τους από τον ΣΥΡΙΖΑ, που ευαγγελίζεται να φέρει την ελπίδα και να ομαλοποιήσει τις ζωές από τον τυφώνα του Μνημονίου, θα είναι υψηλές. Τόσο υψηλές που δεν μπορούν να «βιαστούν» σε ένα δημοκρατικοφανές δημοψήφισμα αν ναυαγήσει η διαπραγμάτευση του ΣΥΡΙΖΑ με τους δανειστές. Ναι, δημοκρατικοφανές. Όπως ακριβώς τέτοιο ήταν και αυτό του Γιώργου Παπανδρέου. Γιατί η προσφυγή στο λαό θα γίνει μόνο και μόνο για να παράσχει άλλοθι στον συμβιβασμό πολιτικής.