...όμως το εθνικό της αφήγημα θολώνει από την ταμειακή ασφυξία και την «δημιουργική ασάφεια» γύρω από το αν παρατείναμε ή όχι το Μνημόνιο , αν μείναμε δέσμιοι στις υποχρεώσεις ενός προγράμματος χωρίς να αντλούμε έστω ανταποδοτικά χρηματοδότηση ή τελικά θα ζητήσουμε την εκκρεμούσα δόση των 7 και πλέον δις ευρώ και κυρίως για το αν η επόμενη μέρα, θα σηματοδοτεί πορεία απογαλακτισμένη από την χρηματοδοτική κηδεμονία ή όχι.
Οι μείζονες αυτές εκκρεμότητες θα γίνουν βρόγχος με φόντο την ταχυδρόμηση των εκκαθαριστικών του ΕΝΦΙΑ τον Απρίλιο. Με φόντο την συνεχή απειλή περί πιστωτικού γεγονότος κάθε φορά, που θα αναζητείται από την μύγα ξύγκι ώστε να εξασφαλιστούν τα χρήματα για να καλυφθούν τόκοι και άλλες υποχρεώσεις. Με φόντο την διάψευση ελπίδων όπως για παράδειγμα η ακύρωση της εξαγγελίας για διαγραφή του κεφαλαίου των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το Δημόσιο.
Η Κυβέρνηση καλείται να παρουσιάσει ένα απτό και ρεαλιστικό αφήγημα και όχι να ποντάρει στην «αντιπάθεια», που προκαλούσε σε πολλούς ψηφοφόρους η προηγούμενη κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Αυτή η «αντιπάθεια» δεν θα υπερβαίνει επικοινωνιακά την φθορά της καθημερινότητας, που θα υφίσταται.
Βεβαίως, ακούγεται οξύμωρο να απαιτείται από μια Κυβέρνηση με ζωή ενός μήνα να έχει να αντιμετωπίσει μια αδυσώπητη καθημερινή πλημμυρίδα προβλημάτων και παράλληλα να σκιαγραφήσει και την μεγάλη εικόνα του μέλλοντος. Δυστυχώς όμως αυτό είναι μονόδρομος.