Ο μεν προτάσσει ως διακύβευμα των εκλογών την επιλογή του διαχειριστή της διαπραγμάτευσης του χρέους και της νέας σελίδας της χώρας, την ώρα που ο δε αποδομεί σημείο-σημείο τις προεκλογικές και μετεκλογικές ανακολουθίες του ΣΥΡΙΖΑ και αντιπαραθέτει την υπεύθυνη διακυβέρνηση του κόμματος του.
Όμως το εκλογικό δίλημμα, που θέτουν στους πολίτες, μοιάζει λειψό. Άραγε γιατί να προβάλλει ως πολιτικό κεκτημένο επιτυχίας το 3ο Μνημόνιο; Ή γιατί να είναι ελκυστικό, το μοντέλο διακυβέρνησης, που απορρίφθηκε στην κάλπη του Ιανουαρίου; Τι πραγματικά διακυβεύεται σε αυτές τις εκλογές; Αν λάβουμε υπόψη την άποψη τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της ΝΔ ότι σε αδρές γραμμές η διάρκεια του 3ου Μνημονίου είναι η τελευταία ευκαιρία της χώρας να μεταρρυθμιστεί, να εξυγιάνει τα οικονομικά της, να εξισορροπήσει τα υφεσιακά μνημονιακά μέτρα ώστε στο τέλος της τριετίας να μπορεί να αποτινάξει έστω και μέρος της εξάρτησής από τους δανειστές, τότε το δίλημμα είναι ποιος μπορεί να εγγυηθεί μια ισχυρή κυβέρνηση, που θα τα φέρει όλα αυτά εις πέρας. Απαραίτητο συστατικό επιτυχίας μιας τέτοιας κυβέρνησης είναι να έχει την μεγαλύτερη δυνατή αντιστοίχηση στην κοινωνία. Συνεπώς, θα πρέπει να είναι κυβέρνηση συνεργασίας.
Δύσκολα υλοποιήσιμο, θα συμπέραινε κανείς με βάση την προεκλογική ρητορική. Όχι απαραίτητα μιας και οι προεκλογικές κορώνες έχουν συγκεκριμένη στόχευση. Ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει ότι θα χρειαστεί συναινέσεις και κυβερνητικό παρτενέρ, αν όμως αρχίσει αυτό να το διατυμπανίζει προεκλογικώς αποσυσπευρώνεται και «διαφημίζει» άλλα κόμματα, που στην σκέψη των πολιτών θα ήταν ιδανικοί κυβερνητικοί παρτενέρ.
Από την πλευρά της ΝΔ, η συζήτηση περί συναινέσεων γίνεται πιο απελευθερωμένα μετά τον ιστορικό συμβιβασμό του κυβερνητικού γάμου με το ΠΑΣΟΚ. Τώρα όμως οφείλει να καλλιεργήσει άλλα στοιχεία. Να παρουσιάσει προεκλογικά ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης που θα υπερβαίνει το Μνημόνιο ώστε να προσδώσει την προοπτική και όχι απλά να υπενθυμίζει στους πολίτες ότι ήταν καλύτερος διαχειριστής του μνημονίου.