Άλλοι αποτίμησαν τις καταγγελίες του πρώην Υπουργού ως προσπάθεια αυτοπροβολής του χωρίς ουσία και βάση. Άλλοι, πάλι, τις επισημαίνουν ως ιδιαίτερα σοβαρές και προβάλουν την ανάγκη να διερευνηθεί αν κατηγορούμενοι για συμμετοχή σε τρομοκρατικές οργανώσεις υπαγόρευαν νόμους και απειλούσαν Υπουργούς.
Οι εκδοχές, που παρουσιάζουν τόσο ο πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης Γιάννης Πανούσης όσο και η Κυβέρνηση, δείχνουν να πάσχουν σε πρώτη ανάγνωση σε επίπεδο επιχειρημάτων.
Διότι όσο εύλογο είναι το ερώτημα γιατί ο κ. Πανούσης, ως αρμόδιος υπουργός και πολιτικός προϊστάμενος της ΕΥΠ και της Αντιτρομοκρατικής μέχρι πρότινος, δεν έδωσε εντολή να «δεθεί» με περισσότερα στοιχεία η υπόθεση του και ακολούθως δεν παρέπεμψε άμεσα στη δικαιοσύνη όσους ισχυρίζεται ότι τον απειλούσαν αλλά ανακινεί το θέμα μήνες μετά, εξίσου αβίαστα προκύπτει η αναρώτηση πως είναι δυνατόν να ψεύδεται δημόσια ένα πρόσωπο υποστηρίζοντας ότι ήταν γνώστης των καταγγελιών του το Μαξίμου ή να μην έχει φτάσει από άλλη πηγή στα αυτιά της κυβέρνησης ότι κάτι περίεργο έχει πιάσει ο σούπερ κοριός της ΕΥΠ, αν όντως είναι υπαρκτοί τέτοιου είδους διάλογοι.
Εξάλλου, το ουσιαστικό θέμα είναι αν το περιεχόμενο των συνομιλιών προσώπων στην κρατική διοίκηση με έγκλειστους στις φυλακές εμπεριέχει τα στοιχεία της «συναλλαγής» και του «ρουσφετιού» (πχ θέλουμε να είναι έτσι ο νόμος που θα φέρετε) ή δεν έχουν καμιά τέτοια διάσταση. Αυτά θα τα βρει η Δικαιοσύνη. Ως τότε, κατά την προσφιλή ελληνική πρακτική, χαίρε εικοτολογία αμέτρητη.