"Οι ανθρώπινες ζωές μπαίνουν σε ζυγαριά; Κάποιες είναι πιo "βαριές" από τις άλλες;", διάβασα στον τοίχο ενός φίλου στο Facebook. Έτσι σχολίασε –εύστοχα κατά την κρίση μου - τον "εμφύλιο πόλεμο" στα social media για το αν συγκινεί περισσότερο η απώλεια ενός Γάλλου ή ενός Λιβανέζου, που και οι δυο πέφτουν νεκροί από Τζιχαντιστές.
Έτσι, καυτηρίασε τα μισαλλόδοξα πάθη κάποιων, που με ...πύρινα tweets "τσουβάλιαζαν" ως τρομοκράτες όλους τους κατατρεγμένους πρόσφυγες αλλά και τον μικροπολιτικό στραβισμό, που ενεργοποίησε η είδηση ότι ο κάτοχος ενός διαβατηρίου, που εντοπίστηκε σε χώρο της τρομοκρατικής επίθεσης, είχε ταυτοποιηθεί στη Λέρο.
Εγγυημένες ελληνικές «πατέντες» για να κρύψουμε το κεφάλι μας στην άμμο.
Θα πέσει κανείς από τα σύννεφα αν αποκαλυφθεί ότι με προκάλυμμα εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, μπορεί να εισήλθαν στην Ευρώπη 1-2 μεμονωμένοι εξτρεμιστές;
Θεωρώ ότι είναι μια λογική "υπόθεση επί χάρτου", που δεν καθιστά την χώρα μας περισσότερο δακτυλοδεικτούμενη απ’ τους επόμενους ευρωπαϊκούς σταθμούς του εξτρεμιστή μέχρι το Παρίσι.
Το ανησυχητικό, κατ’ εμέ, είναι η επόμενη μέρα, που ξημερώνει για την ήπειρο μας.
Αν επικρατήσει ο φόβος στην Ευρώπη, τότε αναπόδραστα τα μέτρα ασφαλείας, ώστε να μην ξαναγίνουν, αθώοι πολίτες της Ευρώπης, βορά στους τρομοκράτες, θα καταστήσουν την Ελλάδα τοίχο στον "αδιαπέραστο" ευρωπαϊκό φράχτη, θα την ωθήσουν ή θα την εξαναγκάσουν να γίνει «δεσμώτης» των προσφύγων.
Αυτό δεν το ονειρεύομαι για την χώρα μου. Όπως δεν ονειρεύομαι να υπόκεινται εκατομμύρια τουρίστες, που θα έρχονται στην Ελλάδα ή σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, σε άνευ προηγουμένου ελέγχους στα αεροδρόμια.
Πήγα στις ΗΠΑ δυο φορές μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Την πρώτη φορά, το 2003, είχαν "orange alert", δηλαδή μια βαθμίδα πριν τον κόκκινο συναγερμό για τρομοκρατικό χτύπημα. Πέρασα τη βαλίτσα μου από 2 διαφορετικά σκάνερς και ισάριθμους σωματικούς ελέγχους.
"Shoes off" (μτφ. βγάλτε τα παπούτσια), έλεγε ένας υπάλληλος, δείχνοντας τα τακούνια μου, τις μπότες της διπλανής, τα αθλητικά του μπροστινού. Έπρεπε να ελεγχθεί ξεχωριστά οτιδήποτε στην πρώτη ματιά τους φάνταζε ύποπτο.
Παρέδωσα την αποσκευή μου υποχρεωτικά ξεκλείδωτη, στον τελευταίο ιμάντα που μου υπέδειξαν. Όταν έφτασα στην Αθήνα, βρήκα τα ρούχα μου τυλιγμένα σε μια ταινία του "Νational Security", διότι κρίθηκε ότι έπρεπε να την ανοίξουν.
Την δεύτερη φορά, αν και κάτοχος των τελευταίου τύπου ελληνικών διαβατηρίων, μου ζητήθηκε, πριν το σφραγίσουν στο αεροδρόμιο, να στρέψω το πρόσωπο μου σε μια μικρή κάμερα και να προφέρω το όνομά μου στα ελληνικά.
Προσπέρασα αυτές τις εικόνες, αναλογιζόμενη το συναίσθημα που με κυρίευσε, αυτό το σφίξιμο στο στομάχι, όταν πήγα στο "Ground Zero".
Οι διπλανοί ουρανοξύστες έστεκαν το 2003 καμένοι, χωρίς τζάμια. Σε "κατάπιναν", καθώς ατένιζες μια ισοπεδωμένη έκταση. Τόσο μικρή μπροστά στα κτιριακά κουφάρια, τόσο ανήμπορη απέναντι στο φόβο. Ντράπηκα, που πήγα εκεί κρατώντας σακούλες από πολυκαταστήματα, σαν χαζο-τουρίστρια ξελιγωμένη για shopping.
Όχι, δεν ονειρεύομαι έτσι να "ξεπλένουμε" την ανθρωπιά μας. Έτσι να συμβιβαζόμαστε με τον φόβο.