Έτσι μοιάζει το τωρινό-αλλά χιλιοειπωμένο- εθνικό δράμα.
Η χώρα ξανά στην ίδια θέση αλλά αυτή τη φορά με δυο βαρίδια στα πόδια εμποδίζοντας την ανάδυση της στο… οξυγόνο.
Μια οικονομική κρίση και μια προσφυγική.
Το πολιτικό αφήγημα των ημερών δείχνει μια κυβέρνηση «μπλεγμένη» σε μια διαπραγμάτευση, που εύχεται να κλείσει με τα λιγότερα δεινά γιατί θετικό απολογισμό αποκλείεται να έχει, ώστε να κερδηθεί μια κάποια μείωση χρέους και ευχόμενη «τόσο αίμα να μην πάει και αυτό χαμένο, να αρχίσει η ευημερία των αριθμών και –ποιος ξέρει;- ίσως και των ανθρώπων».
Παράλληλα, ενώ η χώρα παλεύει τόσα χρόνια να διαφυλάξει το ευρωπαϊκό της κεκτημένο και όσα οφέλη απέκτησε από αυτό, τώρα προετοιμάζεται να τα παραχωρήσει; «Πρέπει να είμαστε έτοιμοι για το ενδεχόμενο να κλείσουν τα σύνορα και σαν κυβέρνηση ετοιμαζόμαστε για κάτι τέτοιο», δήλωσε ο αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, Γιάννης Μουζάλας. Οι τελωνιακοί έλεγχοι, αν επανέλθουν, πέρα από το ότι θα αυξήσουν δραματικά τον αριθμό των εγκλωβισμένων προσφύγων στην Ελλάδα, θα επιδεινώσουν την ανταγωνιστικότητα της αναιμικής ελληνικής οικονομίας.
Στο ίδιο πολιτικό αφήγημα η αντιπολίτευση παρουσιάζεται χωρίς αποτελεσματικές και κοστολογημένες προτάσεις αλλά με βαθιά πίστη στο δόγμα του «ώριμου φρούτου», της αγανάκτησης, της οργής και της διάψευσης, που θα επαναπατρίσει ψήφους.
Βαθύτατα μελαγχολικό το παρόν εθνικό αφήγημα.