Ο εξωτερικός παρατηρητής θα μπορούσε να εντοπίσει στο διάστημα των 6 μηνών της δεύτερης διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πρωτοφανή για νεοεκλεγμένη κυβέρνηση πυκνότητα αντιφατικών πολιτικών σεναρίων.
Η Κυβέρνηση ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο κραταιή και με ισχυρό πολιτικό κεφάλαιο. Κοντά στα Χριστούγεννα εμφανίστηκε εγκλωβισμένη στην διαπραγμάτευση και να αναζητά κοινοβουλευτικά «μαξιλάρια» σε στελέχη της αντιπολίτευσης, που τάχα θα αποσκιρτούσαν από την κομματική γραμμή και θα ψήφιζαν το ασφαλιστικό που θα έφερνε η κυβέρνηση.
Τον Φεβρουάριο φάνηκε πνιγμένη στη δίνη του προσφυγικού και της ατελέσφορης ως τώρα διαβούλευσης με τους Θεσμούς με την συναινετική διάθεση να «βγαίνει» πάλι στο προσκήνιο. Κάπως έτσι φτάσαμε στα τέλη Μαρτίου και στην προχθεσινή συζήτηση προ ημερησίας διατάξεως σε επίπεδο αρχηγών στη Βουλή για να αναδειχθεί πολεμικό πολιτικό κλίμα.
Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση αλληλοαπειλούνται με πρόωρες εκλογές και εξεταστικές επιτροπές με θεματολογία, που κατά περίπτωση πλήττει το “μαλακό υπογάστριο” του αντιπάλου. “Θαλασσοδάνεια” βγάζει από το συρτάρι ο ΣΥΡΙΖΑ, εξηγήσεις για τα capital controls ζητεί η ΝΔ.
Καβγάς επί στάχτης. Αψιμαχίες επί ερειπίων, στην πλάτη ή με παραλήπτη αν προτιμάτε μια κοινωνία, που δεν σηκώνει κεφάλι από την φορολογική αφαίμαξη, την ανεργία, την ύφεση και την αδυναμία διαχείρισης χιλιάδων προσφύγων, που εγκλωβίζονται επ΄ αόριστοn στην Ελλάδα, μιας και η τελευταία συμφωνία της ΕΕ με την Τουρκία είναι “στον αέρα”.