Ότι το Σύνταγμα οφείλει να γίνεται σεβαστό και όχι να υποκαθίσταται από αμφιβόλου αξίας και ποιότητας διαδικασίες «συλλογικής δημοκρατίας». Ότι εντέλει η λαίλαπα της οικονομικής κρίσης δεν έχει εξαχρειώσει τους θεσμούς, που οφείλουν να λειτουργούν απερίσπαστοι για την διασφάλιση της Δημοκρατίας, της Ισονομίας και της κοινωνικής συνοχής.
Καταρχήν κρίθηκε αντισυνταγματικός ο τρόπος επιλογής των διευθυντών των σχολικών μονάδων, που θεσμοθετήθηκε το 2015 επί υπουργίας Αριστείδη Μπαλτά. Σύμφωνα με το σκεπτικό της Ολομέλειας του ΣτΕ η διοίκηση των σχολικών μονάδων πρέπει να αναδεικνύεται από κατάλληλο όργανο, που θα συγκροτείται και θα λειτουργεί με εχέγγυα αξιοκρατίας, αμεροληψίας και αντικειμενικότητας και όχι μέσω του Συλλόγου Διδασκόντων, όπως όριζε ο νόμος Μπαλτά. Γιατί; Γιατί οι υποψήφιοι διευθυντές των σχολείων δεν αξιολογούνται με αιτιολογία από τους συναδέλφους τους.
Το δεύτερο «χτύπημα» ήρθε από το ΣτΕ για την απόλυση 59 διοικητών και αναπληρωτών διοικητών νοσοκομείων με πλημμελή αιτιολογία το 2015 επί υπουργίας Ξανθού-Πολάκη.
Άραγε τι φταίει; Προχειρότητα; Έλλειψη γνώσεων για το πώς ασκείται η δημόσια διοίκηση; Η «εκδικητικότητα» της εξουσίας, που παγίως ασκείται με υπερβάλλοντα ζήλο;
Με άλλα λόγια, θύτες από γκάφα ή όχι;
Όσο και αν στο σκέλος των αιτιών, ο καθένας μπορεί να δώσει την δική του απάντηση. Στο σκέλος του συμπεράσματος, νομίζω ότι προβάλει ευδιάκριτα ότι νόμος δεν είναι το δίκιο εκείνου που διατηρεί εκ των προτέρων για τον εαυτό του την «δημοκρατική αυθεντία».