Η «Αλλαγή» του Ανδρέα Παπανδρέου πέτυχε, γιατί έδωσε λόγο και δικαίωμα σε καλύτερη ζωή σε όσους έως τότε δεν τα είχαν αυτονοήτως. Δεν ήταν τόσο τα πρόσωπα, που τον πλαισίωσαν στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, που έκαναν …την διαφορά. Ήταν αυτό καθαυτό το ιδεολογικό του πλαίσιο. Ήταν η ιδέα της «Αλλαγής», που κέντρισε τα πλήθη μαζικά, γιατί συνιστούσε μια μικρή κοινωνική επανάσταση.
Κάποιοι «φορείς» της «Αλλαγής», εξάλλου, με την ασφάλεια που μας δίνει η ιστορική απόσταση, αποδείχτηκαν πολύ κατώτεροι των περιστάσεων και του Ιδρυτή. Χωρίς μάλιστα τον οποίο, δεν θα τους ήξερε, όπως ο Γιώργος Κατσιφάρας είχε κάποτε σωστά πει, ούτε ο θυρωρός τους.
Αν σήμερα ζούσε, φαντάζομαι ότι θα έστυβε το επινοητικό του μυαλό να σκαρφιστεί την σύγχρονη «Αλλαγή». Δεν θα του αρκούσε να φωτογραφηθεί με τους παλιούς του συντρόφους για να εμπνεύσει και πάλι τα πλήθη.
Θα είχε απάντηση να αντιτάξει απέναντι στο brain drain, στη βαθύτατη κρίση θεσμών, στην ανεργία, στην αναντιστοιχία σπουδών –αγοράς εργασίας, στα ανθρώπινα δικαιώματα, στις διεθνείς συμμαχίες της χώρας.
Αυτή θα ήταν η «βιτρίνα» του, η ιδεολογική του προίκα. Η γενιά του 1-1-4, της Μεταπολίτευσης κ.ο.κ. , που ανέκαθεν είχε ένα αριστερό και προοδευτικό φορτίο, σήμερα δεν της απονέμεται αυτοδικαίως ο τίτλος του φορέα της Αλλαγής. Για τον απλούστατο λόγο ότι κουβαλά και την ευθύνη της χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους μαζί με τις δημοκρατικές της περγαμηνές. Ο Ανδρέας έζησε, μεγαλούργησε, πέθανε και… δεν κοπιάρετε. Ούτε πάλι έχει κληρονόμους της πολιτικής του.
Εν κατακλείδι, στην βιτρίνα οι ιδέες … σύντροφοι! Και αν αυτές λείπουν, τότε ένας … Ανδρέας δεν σας σώζει!