Τοπικής αυτοδιοίκησης, ευρωεκλογών και στο βάθος εθνικών εκλογών.
Το πρώτο αβίαστο συμπέρασμα είναι ότι όσα λέγονται απέχουν χιλιόμετρα από αυτά που παρουσιάζουν οι δημοσκοπήσεις. Δεν ξέρω πως γίνεται αλλά εγώ το βιώνω.
Υποστηρίζονται από πρόσωπα γραφικά μέχρι πρόσωπα… επικίνδυνα.
Από αυτά που κάποιος θα έλεγε ότι με τη συμπεριφορά τους έχουν «καεί». Και βέβαια το lifestyle είναι εδώ ενωμένο δυνατό… Μάλιστα η στήριξη γίνεται με επιχειρήματα ή έστω περίπου επιχειρήματα…
Διάβαζα στην εφημερίδα ότι από τις εκλογές του 2012, μέσα σε 20 μήνες δηλαδή, έχουν ιδρυθεί 14 νέα κόμματα! Και ακόμα η πόρτα δεν έχει κλείσει.
Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει χώρος. Οι ψηφοφόροι ψάχνονται και ψάχνουν εκτός των τειχών... Αναζητούν το νέο, το ελπιδοφόρο, το αληθινό, το υγιές, το χορτασμένο, το δημιουργικό.
Η κρίση επιτέλους ανέβασε τον πήχη και τις απαιτήσεις μας.
Τουλάχιστον αυτό φαίνεται μέχρι τώρα, γιατί την ώρα της κάλπης ο Έλληνας αφιονίζεται ! Τις περισσότερες φορές όταν φτάνει ανακαλύπτει το χάσμα της πρόθεσης από…. την ψήφο.
Ακολουθούμε λοιπόν όπως η υπόλοιπη Ευρώπη τον πολυκερματισμό του κομματικού συστήματος. Στο μόνο που είμαστε πίσω από εταίρους και δανειστές, είναι η πρωτοτυπία των ονομάτων.
Για παράδειγμα στην Ολλανδία υπάρχει το «κόμμα 50 ετών και άνω», στην Σλοβακία το κόμμα «καθημερινοί άνθρωποι και ανεξάρτητες προσωπικότητες», στην Τσεχία η «δράση απογοητευμένων πολιτών», στη Σουηδία «οι πειρατές» και στη Γαλλία το «κυνήγι, ψάρεμα, φύση και παραδόσεις» !
Αν πιάσουμε και αυτό τον… στόχο είμαστε πραγματικά σε πολύ καλό σημείο!
Εγώ πάντως θα προτιμούσα τους «καθημερινούς ανθρώπους και τις ανεξάρτητες προσωπικότητες». Άσχετα με την ουσία είναι τίτλος με νόημα…
Το νου σας….