«Μαμά η φιλία, είναι ιερό πράγμα. Γνώρισα όμως πολλά κορίτσια» με αποστόμωσε η μικρή και με έσπρωξε σε έναν λαβύρινθο σκέψεων.
Θυμήθηκα τα λόγια της γιαγιάς μου. «Οι συγγενείς είναι θέμα τύχης. Οι φίλοι ζήτημα επιλογής. Γι’ αυτό και συνήθως είναι λίγοι».
Λένε ότι η ζωή δεν είναι πρόβα, ότι κάθε μέρα είναι πρεμιέρα και όσο περνούν τα χρόνια συνειδητοποιούμε ότι δεν έχει σημασία τι βλέπουμε αλλά πώς το αποκωδικοποιούμε…
Γενικώς, είμαι της άποψης «λίγοι και καλοί». Δε λέω, ωραίος ο χαβαλές δεξιά κι αριστερά, καλές κι οι έξοδοι από δω κι από κει, αλλά μην τα μπερδεύουμε. Άλλο φίλη κι άλλο γνωστή του γνωστού (μου) απ’ το facebook ή δεν ξέρω και ‘γω τι άλλο.
Η φιλία είναι σαν τη μουσική. Μας αρέσουν τα παλιά τραγούδια, γιατί έχουν αναγνωρισμένη αξία ή πολύ απλά γιατί μας αγγίζουν, σε σχέση με τις εφήμερες επιτυχίες. Ή όπως έχει πει και ο Βίκτωρ Ουγκώ: « Η φιλία είναι σαν τα παλιά βιβλία. Όσο πιο παλιά είναι, τόσο μεγαλύτερη αξία έχει».
Βέβαια, υπάρχει και η άποψη ότι δεν υπάρχει πραγματική φιλία και πως όλα είναι ένα παιχνίδι συμβιβασμού και συμφερόντων. Η αλήθεια είναι, ότι άμα την έχεις «πατήσει» άσχημα, δύσκολα αλλάζεις γνώμη…
Αυτός άλλωστε είναι ένας από τους λόγους που οι άνθρωποι υποκρίνονται αρκετές φορές, σύμφωνα με γνώμες ψυχολόγων. Δείχνουν έναν άλλον εαυτό, γιατί φοβούνται μήπως δε γίνουν αποδεκτοί, ή πολύ απλά γιατί φοβούνται μην πληγωθούν ξανά, με αποτέλεσμα να απομακρύνονται. Κάτι το οποίο όταν γίνεται, δε δίνει περιθώρια να αναπτυχθεί μια φιλία με γερές βάσεις που θα αντέξει στο χρόνο, το έχουμε διαπιστώσει λίγο πολύ όλοι μας.
Τους φίλους μας πρέπει να τους προσέχουμε γιατί στην ουσία πρόκειται για μια άλλου τύπου σχέση με τον εαυτό μας. Σωστά; Πως λοιπόν μπορούμε να μην είμαστε αυθεντικοί;
«Οι σιωπές κάνουν τις πραγματικές συζητήσεις μεταξύ φίλων. Αυτό που μετράει δεν είναι να μιλάς, αλλά να μη χρειάζεται να μιλήσεις», είχε πει η συγγραφέας Margaret Lee Runbeck, κι από τότε που το διάβασα το έχω συχνά στο νου μου… όχι τίποτα άλλο, για να ξέρω τελικά ποιος αξίζει και ποιος όχι.