Ο Ιούλιος είναι ο μήνας της ανεμελιάς. Είμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού. Ένας μήνας που όλοι περιμέναμε νομίζω με ανυπομονησία καθώς το καλοκαίρι χαμηλώνουμε τις μηχανές ….
Η πιο ωραία μέρα είναι η σημερινή. Η πιο ωραία στιγμή είναι αυτή η στιγμή. Όχι τα επόμενα δευτερόλεπτα που έρχονται... Αυτό που τώρα ζούμε. Και μόλις το είπα, πέρασε…
Θέλω να πάψω να περιορίζομαι, να αυτο-περιορίζομαι στο λίγο, και να τολμήσω το ταξίδι το ''επικίνδυνο'' και ας με πουν τρελή, ας με πουν ονειροπόλα..! Είμαι σίγουρη ότι θα βρω κι άλλους πολλούς στον δρόμο μου, δεν θεωρώ πως είμαι η μόνη που κυνηγάω το ''άπιαστο''...!
Θέλω να γίνω ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, να γελάω με όλη μου τη δύναμη σαν χαίρομαι, να κλαίω με λυγμούς σαν μικρό παιδί όταν πονάω, να αγκαλιάζω με όλη μου τη θέρμη, να αγαπάω χωρίς όρια και όρους σαν μικρό παιδί, να ελπίζω ακόμη κι αν όλα γύρω μου καταρρέουν…
Να σκοντάφτω και να σηκώνομαι ξανά και ξανά, να βιώνω όλα τα συναισθήματα που έρχονται από μέσα μου μέχρι το μεδούλι…
Κάπου διάβασα μια σκέψη που με μαγνήτισε, με τράβηξε, με προβλημάτισε: ''.. δε φταίει ο άνθρωπος που έχει κάτι γκρίζο να δώσει, αλλά ο άλλος άνθρωπος που δεν έχει τη διάθεση να χαραμίσει λίγο από το δήθεν λευκό του για να τον βοηθήσει...''.
Όλο κάτι προσπαθώ να πω, και όλο τίποτα δεν λέω… Δεν μπορώ να βρω τα σωστά λόγια και οι σκέψεις μου μένουν ατελείς όταν τις διαβάζω αποτυπωμένες στο χαρτί…
Καλό καλοκαίρι.