Περάσαμε στις 16 καλύτερες ομάδες του κόσμου. Με το σπαθί μας. Αυτό είναι κυρίως που μετράει.
Όταν είδα τους παίκτες μας πριν από τον αγώνα, κατάλαβα ότι είναι αποφασισμένοι να παίξουν για να χαρούν την πρόκληση.
Μπήκαν με χαμόγελα , δεν κατσούφιασαν στις αναποδιές με τους τραυματισμούς και τα δοκάρια, ήταν όλοι μαζί με πάθος και ψυχή που λυγίζουν ακόμα και σίδερα.
Η Ελλάδα έπαιξε με πίστη στο στόχο που πέτυχε. Τόσο απλά. Και σε αυτές τις περιπτώσεις, οι ομάδες δικαιώνονται.
Μας έλειπε το γκολ και βάλαμε δύο ενώ είχαμε και τρία δοκάρια.
Υποχρεωθήκαμε σε δύο γρήγορες αλλαγές λόγω τραυματισμών, αλλά, όσοι έμειναν στο παιχνίδι έδειξαν ακόμα μεγαλύτερο πείσμα.
Δεν αφήσαμε να αμφισβητηθεί ποτέ και σε κανένα σημείο του αγώνα η προσήλωση μας στον κοινό σκοπό.
Πολύ απλά, αυτή η ομάδα θα ήταν κρίμα και άδικο να αποκλειόταν από την Ακτή Ελεφαντοστού που παρουσίασε μία άναρχη εικόνα.
Τα ελληνικά λιοντάρια νίκησαν τους αφρικανικούς ελέφαντες. Τόσο απλά.
Οι διεθνείς μας μετέδιδαν τη σιγουριά για τη νίκη, σε κάθε βήμα τους. Και με ότι παρουσίασαν μέσα στον αγωνιστικό χώρο, έπεισαν και τους πιο δύσπιστους ότι αυτή η Εθνική ομάδα έχει μέταλλο νικήτριας. Πώς να αποκλεισθεί όταν έχει τέτοια πίστη στην πρόκριση ;
Και τώρα τι ; Να χαρούμε πρώτα τον θρίαμβο και μέχρι την Κυριακή με την Κόστα Ρίκα στο Ρεσίφε, ας συνειδητοποιήσουμε που συνεχίζουμε, όταν ποδοσφαιρικές υπερδυνάμεις έχουν αποκλεισθεί και θα δούμε τι θα συμβεί.
Φυσικά, στο ποδόσφαιρο θαύματα δεν υπάρχουν. Παίρνεις ότι δίνεις. Τόσο απλά. Οπότε, ας περιμένουμε, απολαμβάνοντας παράλληλα τις στιγμές ιστορίας που ζούμε….