«Η κυβέρνηση δεν μπαίνει στο δίλημμα ΕΕ ή ΔΝΤ, αλλά επιδιώκει λύση προς το συμφέρον της χώρας», τονίζει ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, συμπληρώνοντας ότι αυτό που επιδιώκει η κυβέρνηση είναι «η υπαρκτή, και ομολογημένη πλέον, αντίθεση ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και το ΔΝΤ να μην καταλήξει σε αποτελέσματα εις βάρος της Ελλάδας, αλλά αντίθετα να οδηγήσει σε μια μακροπρόθεσμα βιώσιμη ρύθμιση, η οποία θα είναι επωφελής όχι μόνο για τη χώρα και τον λαό μας, καθώς και για την ίδια την Ευρώπη».
Σε συνέντευξή του στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, αναφορικά με την έκθεση του ΔΝΤ και την ομολογία «λαθών» στο πρώτο μνημόνιο, ο Γιάννης Δραγασάκης χαρακτηρίζει ως «εγκληματικό λάθος τη μη ρύθμιση του χρέους το 2010» και επισημαίνει ότι «η υποβάθμιση του ζητήματος του χρέους -απ' όπου και αν προέρχεται- υποκρύπτει την πρόθεση κάποιων να παραμείνει το χρέος άλυτο πρόβλημα, έτσι ώστε να χρησιμοποιείται εσαεί ως μηχανισμός πίεσης, ακόμη και εκβιασμού».
Ως βασικό «κλειδί» για να ανακάμψει η ελληνική οικονομία, ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης υπογραμμίζει ότι «οι οικονομίες που ανακάμπτουν είναι αυτές που δημιουργούν απασχόληση, αυξάνουν τις επενδύσεις και βελτιώνουν το διαθέσιμο εισόδημα» και επομένως «από αυτούς τους παράγοντες θα κριθεί και στη χώρα μας η ταχύτητα και ο ρυθμός ανάκαμψη της οικονομίας».
Η ανάκαμψη των ιδιωτικών επενδύσεων αποτελεί μεγάλη προτεραιότητα για την Κυβέρνηση, σημειώνει ο κ. Δραγασάκης, την ώρα πάντως που το ΥΠΠΟ εμφανίζεται να βάζει "βομβα" στην επένδυση στο Ελληνικό, τονίζοντας ότι «η ενεργοποίηση του νέου Αναπτυξιακού Νόμου, η αποσαφήνιση του νέου παραγωγικού υποδείγματος και της νέας παραγωγικής ταυτότητας της χώρας, καθώς και η θεσμοθέτηση των νέων χρηματοδοτικών αναπτυξιακών εργαλείων αναμένεται να δώσουν ισχυρή ώθηση στις ιδιωτικές επενδύσεις»
Αναφορικά με την αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών, ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης υποστηρίζει ότι ότι στόχος είναι «να σπάσουν οι δεσμοί διαπλοκής», ενώ αναφορικά με τις ανακατατάξεις στις τράπεζες, ο κ. Δραγασάκης υπογραμμίζει ότι «οι τράπεζες παύουν να λειτουργούν ως ένα κλειστό και ανεξέλεγκτο σύστημα εξουσίας», ενώ «οι διοικήσεις τους υπόκεινται σε συστήματα αξιολόγησης, διαφάνειας, δημόσιας λογοδοσίας και ελέγχου».