Δεκαπέντε χρόνια ταξιδεύει στις θάλασσες, τα τελευταία τέσσερα μόλις στα 32 του έγινε καπετάνιος έχοντας πιάσει όλα τα λιμάνια της Ελλάδας και της Ευρώπης. Τον συνάντησα ξανά στις διακοπές μου κι η συζήτηση μαζί του μόνο ενδιαφέρουσα μπορούσε να ήταν.
Εκείνο που συγκράτησα και μου έκανε τεράστια εντύπωση γιατί το έλεγε και το πίστευε με όλη του την ψυχή είναι πως δεν έχει σημασία αν είναι μικρό το ταξίδι που κάνει ένα καράβι-όπως αυτό της Κυλλήνης-Κεφαλονιάς. Ακόμα και σε αυτά ακόμα τα δρομολόγια, οι ναυτικοί ζουν πολλά περιστατικά, με τα οποία χτίζουν μέσα τους σιγά σιγά το κουτί των εμπειριών ζωής τους. Αυτό το κουτί άνοιξε μαζί μου ο καπετάν Νίκος χθες.
Πόσο εύκολη είναι η καθημερινότητα ενός πλοιάρχου που πρέπει να συντονίσει αυτή τη μικρή κοινωνία που ζει σχεδόν 10 φορές όσα και τα ταξίδια που κάνει από το πρωί μέχρι το βράδυ όταν κάθε φορά μέλημα του είναι να μεριμνήσει στο έπακρο για την ασφάλεια των ψυχών που μεταφέρει που αποτελεί το άλφα και το ωμέγα για τον ίδιο; Nα ελέγξει ότι όλοι εκτελούν σωστά τα καθήκοντα τους στα πόστα τους και ότι οι εντολές που δίνει έχουν διεκπεραιωθεί σωστά γιατί δεν είναι παίξε γέλασε αυτό που κάνουν; Ένας καπετάνιος που αγαπάει και σέβεται το πλοίο του-το παιδί του όπως πολλοί το χαρακτηρίζουν- στο οποίο περνάει μεγάλο μέρος της ζωής του θα φροντίσει ακόμα και για την καθαριότητα του.
«Έχεις να κάνεις με θάλασσα, αλίμονο αν γίνονται λάθη. Το γεγονός ότι μεταφέρεις ανθρώπινες ζωές πρέπει να είναι το «καλημέρα» μας» αναφέρει ο καπετάν Νίκος «και μετά ο καφές που πίνεις». Στη θάλασσα κανένα λάθος δεν συγχωρείται, ο καθένας πρέπει να πληρώσει το τίμημα και στο παραμικρό παράπτωμα που θα υποπέσει.
Προσωπική ζωή δύσκολα υπάρχει. Οι γυναίκες άλλωστε που θα αντέξουν δίπλα τους πρέπει να γνωρίζουν καλά ότι το πρώτο θηλυκό στην καρδιά τους είναι η θάλασσα και μετά εκείνες.
Θυμάται συγκινημένος τη λαχτάρα και την απόγνωση ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του Ιταλού που έσωσε από τη θάλασσα στη μέση του πουθενά κι εκείνος τον αγκάλιαζε σφιχτά ευχαριστώντας τον για τη ζωή του-το νεαρό Έλληνα που εκλιπαρούσε να μείνει κοντά του επειδή αισθανόταν ασφάλεια γιατί έσπασε το πόδι του παραπατώντας στη σκάλα-τη γιαγιά που η ζωή της κρατιόταν στα χέρια του γιατί εν πλω έχασε τις αισθήσεις της κι έπρεπε να μιλάει συνέχεια με γιατρό ο ίδιος ώστε να τις παρέχει τις πρώτες βοήθειες μέχρι να πιάσουν λιμάνι και να τη μεταφέρουν στο κοντινότερο νοσοκομείο –την αγωνία των πολιτών που έπρεπε να τους καλμάρει όταν δεν μπορούσε μετά από τρεις προσεγγίσεις να δέσει κάβους λόγω ισχυρών θυελλωδών ανέμων στα 9 μποφόρ.
Εδώ είναι που λένε «ο καλός καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται» κι όχι μόνο στη φουρτούνα της θάλασσας αλλά και στη φουρτούνα που επικρατεί μέσα στο πλοίο. Μόνο αν αγαπάς, έχεις πίστη σε αυτό που κάνεις και συνδυάσεις τις αρετές που πρέπει να έχεις από αυτό το πόστο ψυχραιμία-πειθαρχία κι υπομονή μπορείς τελικά να κουμαντάρεις.
Όνειρο του να ταξιδέψει στα νερά της Αμερικής και της Ιαπωνίας, σας το εύχομαι σύντομα καπετάνιε! Έχετε άλλη ψυχή εσείς οι θαλασσινοί από εμάς τους στεριανούς και χαίρομαι που όσοι έχω γνωρίσει είναι σαν εσάς! Καλή συνέχεια στο έργο σας!