Όλες οι γυναίκες παίρναμε μικρές το κραγιόν της μαμάς μας για να βαφτούμε. Φυσικά ξεφεύγαμε πάντα από το περίγραμμα των χειλιών, θυμίζαμε κλόουν περισσότερο, αλλά αυτό που κάναμε για να μοιάσουμε στον άνθρωπο που μας έφερε στη ζωή έδειχνε τρυφερότητα και γλυκιά αθωότητα. Να θυμίσω σε κάποιες ότι από τις αγαπημένες μας σκανταλιές ήταν να βάφουμε και τον καθρέφτη της "τουαλέτας" στο υπνοδωμάτιο!
Το να βλέπεις όμως, κοριτσάκι που είναι δεν είναι 4-5 ετών, να πρωταγωνιστεί σε διαφημιστική αφίσα εταιρείας βαμμένο με κραγιόν, μάσκαρα και ρουζ προσωπικά με εξοργίζει!
Γενικά αυτό το θέμα της εμπορευματοποίησης των παιδιών πάντοτε με στενοχωρούσε, με λυπεί και αυτόματα δημιουργεί πιστεύω σε όλους μας τον προβληματισμό κατά πόσο αυτές οι μικρές ψυχούλες μπορούν να συνυπάρξουν με συμμαθητές στο σχολείο τους,με ξαδερφάκια τους,να παίξουν στη γειτονιά και να μεγαλώσουν τελικά σωστά. Πού είναι η αληθινή παιδική χαρά που πρέπει να ζουν στην ηλικία τους;
Όλα βέβαια ξεκινούν από την οικογένεια κι εκεί πιστεύω είναι το πρόβλημα κι όχι τόσο στις διαφημιστικές...γιατί αν οι γονείς σκέφτονται πραγματικά την ψυχική υγεία των παιδιών τους, δεν θα δώσουν τη συγκατάθεση τους σε τέτοια περιστατικά, όσο και να είναι το κέρδος που τους τάζει ο οποιοσδήποτε.
Δεν μεγαλώνουμε μικρομέγαλα, αλλά τους αυριανούς ενήλικες που δεν θα πρέπει να έχουν βιώματα, γιατί δεν θα ξέρουν να χειριστούν το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας.
Μήπως τελικά ορισμένοι μπαμπάδες και μαμάδες προσπαθούν μέσα από τα παιδιά τους να ικανοποιήσουν τη δική τους ματαιοδοξία κι όσα θα ήθελαν να κάνουν εκείνοι νεότεροι, που κάποιους λόγους δεν τα κατάφεραν; Οι λιλιπούτειοι φίλοι όμως, δεν φταίνε σε τίποτα να πληρώνουν τα σπασμένα γονέων που έχουν πρόβλημα μέσα τους!