Τον αληθινό πολιτισμό τον παράγουν οι Τέχνες και η Φιλοσοφία.
Μιλώ για τον πολιτισμό, που όταν δεν εμποδίζεται στην επαφή του με τους ανθρώπους, δίδει την πραγματικά “πολιτισμένη πολιτεία” και λέγω αληθινό, γιατί πρέπει να κάνω διάκριση του κατ’ ουσίαν πολιτιστικού έργου, προς την κάθε μορφής παρά -πολιτιστική δραστηριότητα των ημερών μας.
Παρά-πολιτιστική δραστηριότητα ονομάζω για παράδειγμα τον κάθε είδους θόρυβο γύρω από την προβολή του πολιτιστικού αγαθού, με τις κατ’ ακολουθίαν συναλλαγές που προκύπτουν ή ας πούμε τις δράσεις των ιδρυτών των μουσείων σύγχρονης Τέχνης, που με τα χρήματά τους επιθυμούν να εγκατασταθούν ως ιδιοκτήτες όχι μόνο των πνευματικών έργων, αλλά και του πνεύματος αυτού καθ’ αυτού ή πάλι την διοργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων από “ύποπτους φιλανθρώπους” ή επιτήδειους Δημάρχους και τόσα άλλα που δεν αναφέρω για να μην πλατειάσω.
Μιλώ δηλονότι για όλους αυτούς, που είτε προσεγγίζουν τα πνευματικά έργα έχοντας ως μόνο στόχο το δικό τους όφελος είτε προσπαθούν να μας επιβάλουν άθλια υποκατάστατα ως έργα Τέχνης, γιατί έτσι τους υπαγορεύουν συναλλαγές τους. Όμως, ο πραγματικός πολιτισμός παράγεται από τις εξαιρέσεις, των οποίων οι διάνοιες δίδουν τα μεγάλα πνευματικά έργα, τα έργα δηλαδή που διαμορφώνουν την καλαισθησία των ανθρώπων και διαπλάθουν σ’ αυτούς συνείδηση των όρων της ευπρεπείας και ευνομίας και γενικά κάθε τι στο οποίο εδράζεται ο υψηλός φρονηματισμός μιας αληθινά πολιτισμένης κοινωνίας.
Στην Ελλάδα σήμερα παράγεται μεγαλειώδες πολιτιστικό έργο, ο παρά-πολιτιστικός όμως ορυμαγδός καταθορυβεί ή και εμποδίζει την πρόσβασή του προς τον Λαό.
Τούτο έχει ως αποτέλεσμα την επικράτηση της απέραντης ακρισίας, που κυριαρχεί στο πολιτιστικό γίγνεσθαι των καιρών μας, που κατ’ ακολουθίαν έχει ως συνέπειά της τον κλονισμό ή και την καταστροφή της αισθητικής του Λαού και την σύγχυση της αντιλήψεώς, από μέρους του, των όρων της ευπρεπείας και ευνομίας. Ως εκ τούτου, είναι φρονώ πολύ εύκολο ν’ αντιληφθούμε πως η κατάσταση αυτή δημιουργεί το απολύτως ασφαλές περιβάλλον για όλους αυτούς, που παριστάνουν τους κυβερνήτες μας σήμερα και έχουν επιβάλει την ακοσμία ως «κόσμον» και την ανομία ως «νόμον» στον δημόσιο βίο μας.
Β. Γ. Παπασάικας
Καινούργιο Τριχωνίδος 4 4 2019