Αυτόματα το ενδιαφέρον εκτοξεύεται προκειμένου να διαβάσω την συνέχεια. Σε μια αστική περιοχή που δεν φημίζεται για τα πλούτη της, στην Πετρούπολη, παιδιά δημοτικού σχολείου, βάζουν κρυφά από τους γονείς τους σε τσάντες ένα κουτί γάλα, δύο πακέτα μακαρόνια και ρύζι, ή και τα αγαπημένα τους μπισκότα για να τα δώσουν την επομένη σε συμμαθητές τους στο σχολείο που έρχονται στο μάθημα υποσιτισμένα.
Το πρώτο σοκ!!!
Η συνέχεια ακόμη πιο δύσκολη!!!
Η μητέρα ενός αγοριού μόλις 8 ετών, έπιασε το καμάρι της να βάζει στα κρυφά τρόφιμα σε μια τσάντα. Το αγόρι, βάζοντας τα κλάματα, είπε στη μαμά του ότι η σακούλα προοριζόταν για συμμαθήτριά του, οι γονείς της οποίας έμειναν χωρίς δουλειά, και το κορίτσι είχε ζητήσει από τον Άγιο Βασίλη να βοηθήσει τους γονείς της, ώστε να μπορέσουν και φέτος όπως και πέρυσι να κάνουν Χριστούγεννα, όπως και οι υπόλοιπες οικογένειες των συμμαθητών της.
Το δεύτερο σοκ!!!
Αλήθεια ποιος θα το πίστευε πως στα τέλη του 2013 θα υπάρχουν χιλιάδες παιδία στην πατρίδα μας που θα υποφέρουν και δεν θα έχουν ένα ποτήρι γάλα να πιούν; Αλήθεια ποιος θα το πίστευε πως εικόνες με παιδιά που λιποθυμούν από την πείνα θα ήταν πλέον καθημερινό φαινόμενο στα σχολεία μας; Μα πάνω από όλα ποιος θα πίστευε πως μικρά αγγελούδια θα έφταναν μόλις στα οχτώ τους χρόνια να σκεφτούν να ανοίξουν το ντουλάπι του σπιτιού τους για να πάρουν τρόφιμα για συμμαθητές τους; Μήπως είναι ίσως το μοναδικό φωτεινό σημάδι της ζωής μας; Μήπως είναι η ελπίδα πως αυτά τα παιδιά που σήμερα βιώνουν το καθένα το δικό τους εφιάλτη, θα μπορέσουν να αναγεννήσουν την κοινωνία μας μέσα από τις στάχτες της; Είθε η κοινωνική τους ευαισθησία να κινητοποιήσει τους ανάλγητούς κρατικούς μηχανισμούς αλλά και τους υπόλοιπους αδιάφορους και διαρκώς προβληματισμένους με τις δικές μας έγνοιες, ενηλίκους!