Ο τίτλος «Ο Μεγάλος Ασθενής», που φιγουράρει σχεδόν σε κάθε δημοσιογραφική καταγραφή ελλείψεων, αδυναμιών και σκανδάλων, αποτυπώνει μια πραγματικότητα. Το παράδοξο είναι ότι, ο ίδιος τίτλος, συνοδεύει και εξαγγελίες μεταρρυθμίσεων, για να χαρακτηριστεί το «παλιό» που… θα «εξυγιανθεί» από τα νέα μέτρα!
Το πιο αληθινό ρεπορτάζ γίνεται από την θέση…. της αδυναμίας
Ήρθε η ώρα, που και στο δικό μου περιβάλλον, σταμάτησε να θεωρείται η υγεία δεδομένη κι έτσι η καταγραφή της πραγματικότητας, ξεκίνησε από τους διαδρόμους του νοσοκομείου, δίπλα στο ράντζο για να περάσει όλες τις αγωνίες και τις περιπέτειες του ασθενούς και των συνοδών του. Ναι, « ο Μεγάλος Ασθενής» ήταν εκεί, με ελλείψεις προσωπικού, έναν αξονικό τομογράφο που χάλαγε πριν προλάβει να φτιαχτεί, με τους ασθενείς να περιμένουν ατελείωτες ημέρες να βρεθεί κρεβάτι στην εντατική προκειμένου να χειρουργηθούν.
Όμως, εκεί ανάμεσα στους «δαίμονες» των ελλείψεων, είδα κι ανθρώπους που προσφέρουν- όχι από τ’ αναλώσιμα υλικά και τα κονδύλια που χάθηκαν- αλλά από την ψυχή τους.
…Ο νεαρός γιατρός – που αμείβεται με περίπου 900 ΕΥΡΩ και κάνει ατελείωτες εφημερίες- συζητά με μια 35 χρονη γυναίκα , μητέρα τριών παιδιών, η οποία ετοιμάζεται να πάρει εξιτήριο. Πώς να εμψυχώσεις έναν άνθρωπο, που η ασθένεια έχει προλάβει να τον καταδικάσει, μου έλεγε με κλάματα η πεθερά της το προηγούμενο βράδυ. Ο γιατρός, της δίνει κάτι που μοιάζει με δώρο… κλεφτά κοιτάζω και βλέπω, πως αγόρασε από το φαρμακείο καλλυντικά – με τα χρήματα που σίγουρα δεν του περισσεύουν- για να πάει η γυναίκα να συναντήσει τα παιδιά της περιποιημένη, όμορφη κι όχι καταβεβλημένη…..
…Κι ακούγεται η φωνή του κυρίου Θανάση! « έλα κούκλα να σε πάω βόλτα με την porsche». Είναι ο τραυματιοφορέας που κρατά το νοσοκομείο ζωντανό, που κάνει τους ταλαιπωρημένους ,από τις καθυστερήσεις, ασθενείς με τα αστεία του να γελούν σαν μικρά παιδιά. Στο σώμα του φαίνεται η κούραση των χρόνων ..την σβελτάδα του όμως θα την ζήλευαν ακόμη κι έφηβοι…. ώρες πάνω κάτω τους ορόφους….
….. Περισσεύει ο θαυμασμός για τον χειρουργό , που επιμένει να υπερασπίζεται, ακόμη και στην τελευταία λεπτομέρεια, το λειτούργημα του γιατρού. Είναι συγκλονιστικό να βλέπεις πως – εκείνος που σώζει τη ζωή- όταν καταφέρει να συνοδέψει τον ηλικιωμένο ασθενή στα πρώτα του βήματα , χαίρεται και πανηγυρίζει σαν το γονιό που βλέπει το δικό του μωρό να περπατά….
Είναι οι άνθρωποι που δίνουν καθημερινό αγώνα με τα προβλήματα του συστήματος και τα ξεπερνούν- όχι με την υποστήριξη του κράτους- αλλά με προσωπική υπέρβαση , με δύναμη, ψυχική αντοχή και χαμόγελο γιατί δεν έχουν απλά να κάνουν με ζωές αλλά νοιώθουν υπεύθυνοι για αυτές τις ζωές.
Η ανθρωπιά όμως …δεν αξιολογείται στις «διαδικασίες εξυγίανσης» , έτσι δεν είναι.