Από την μια πλευρά έχουμε το δράμα χιλιάδων συμπολιτών μας που υποφέρουν, που έχουν μείνει άνεργοι, που δεν έχουν που να μείνουν και κοιμούνται στο αυτοκίνητο όπως η τετραμελής οικογένεια στο Ν. Ηράκλειο.
Δεκαπέντε μέρες έμειναν στο αυτοκίνητο επειδή πολύ απλά δεν υπάρχει κανένα ΚΡΑΤΟΣ.
Δύο γονείς άνεργοι έμειναν στο δρόμο με τα παιδιά τους και δεν υπήρχε κανείς από την Πολιτεία σε αυτήν την απάνθρωπη περίοδο να τους βοηθήσει. Έπρεπε να γίνουν θέμα από τους δημοσιογράφους για να ασχοληθεί κάποιος μαζί τους και να τους βρει έστω προσωρινά μια στέγη.
Τι έχεις λοιπόν από την άλλη πλευρά; Τον πολιτικό κόσμο που αντί να προσπαθεί να βρει λύσεις για να βγούμε επιτέλους από αυτήν την κρίση που έχει αφήσει σημάδια σε όλους μας, τσακώνονται για το ποιος εκνεύρισε περισσότερο τις αγορές. Είναι κατώτεροι των περιστάσεων, είναι απλά λίγοι.
Αντί να καθίσουν σ’ ένα τραπέζι και να συμφωνήσουν έστω σε δυο-τρία θέματα, καυγαδίζουν μόνο για το θεαθήναι.
Και το ξέρουν όλοι πια ότι μας δουλεύουν, αλλά η κοροϊδία έχει κοντά ποδάρια. Όλοι έχουν ημερομηνία λήξης και η κρίση, έχει κάνει πολύ συντομότερο τον χρόνο «επιβίωσης» στην καρέκλα της εξουσίας.
Πόση σημασία έχει πια αν εκλεγείς ή παραμείνεις στην καρέκλα όταν γνωρίζεις ότι μετά από ένα-δυο χρόνια θα φύγεις κακήν-κακώς; Ότι η πτώση σου θα είναι πιο ηχηρή από την άνοδο σου;
Αυτό που έχει σημασία είναι ν’ αφήσουν πια τους καυγάδες, να πουν την αλήθεια και να βρουν απαντήσεις.
Γιατί η απανθρωπιά έχει και τα όρια της…και τα έχουν ήδη ξεπεράσει.