Και μόλις χθες δυο χρόνια μετά που αποχαιρέτησε τις νηπιακές τάξεις το ίδιο βλέμμα, οι ίδιες κινήσεις, τα ίδια γλυκά δάκρυα.
-Κυρία Ειρήνη, σ αγαπώ, είπε στην δασκάλα του και αυτή τον έσφιξε στην αγκαλιά της και αποχαιρέτησε το πιτσουνάκι που πλέον έγινε περιστεράκι, με το διαβατήριο για την πρώτη δημοτικού, σφιχτά στο χεράκι του…
Θυμάμαι σα να ήταν χθες μου λέει η μαμά μου, την μέρα που πήρες το απολυτήριο από νηπιαγωγείο. Βλέμμα φοβισμένο, δάκρυα στα μάτια, αγκαλιές ατελείωτες στη νηπιαγωγό σου…
-Κυρία Φωφώ ,σ αγαπώ, της είχες πει- μου λέει -και αυτή η φιλία κράτησε μέχρι και πριν από 5 χρόνια. Κάθε χρόνο η κυρία Φωφώ έπαιρνε τηλέφωνο να μάθει τους βαθμούς σου,να σου πει χρόνια πολλά στη γιορτή σου, να σου ευχηθεί στο γάμο σου με το καλύτερο δώρο, να σου πει καλή αρχή στη νέα σου ζωή ως μητέρα πια…
Ίδιες εικόνες ,ίδια δάκρυα ,ίδια συναισθήματα, ίδια αβεβαιότητα για το ραντεβού με την γνώση .Οι μικροί μέσα σε λίγα λεπτά γίνονται ξαφνικά μεγάλοι και οι μεγάλοι, ξαφνικά μικρούληδες.
Άπειρα συναισθήματα, άπειρες εικόνες, τεράστια αβεβαιότητα για το αύριο…
Και που θέλω να καταλήξω;
Ναι ,οι γονείς είναι το Α και το Ω των παιδιών, αλλά οι δάσκαλοι, οι εκπαιδευτές του αύριο τους, είναι το Β και το Ψ.
Οφείλουμε να είμαστε καλοί και ψύχραιμοι γονείς με τα λίγα και τα πολλά και εσείς οι εκπαιδευτές τους να στέκεστε πάντα δίπλα τους με τεράστια αγκαλιά.
Γιατί όσα χρόνια και να περάσουν αυτές οι εικόνες είναι ίδιες και αυτή η σχέση μαθητή και δασκάλου είναι σαν την πρώτη αγάπη, σαν τα πρώτα γλυκά δάκρυα αποχωρισμού …δεν ξεχνιούνται ποτέ….
Καλό καλοκαίρι…