Μα όλοι σε αυτήν τη χώρα ονειρεύονται να ανοίξουν ένα σουβλατζίδικο ή κεμπαπτζίδικο, έναν φούρνο ή μια καφετέρια;
Πόσα σουβλάκια, κεμπάπ και τυρόπιτες θα φάμε και πόσους καφέδες θα πιούμε; Από τη Γλυφάδα μέχρι τον Πειραιά, το Κολωνάκι και την Κηφισιά, παντού συναντάς τέτοια μαγαζιά.
Φαντάζομαι πως αυτή η μόδα ξεκίνησε από το γεγονός ότι ο Έλληνας δεν μπορούσε να δίνει μια περιουσία για να βγει έξω.
Και τι έγινε; Άνοιξε το πρώτο μοντέρνο σουβλατζίδικο. Πήγε καλά. Ο κόσμος σχημάτιζε ουρά για να φάει.... Και το σύνθημα εδόθη!
Δώστε σουβλάκια στο λαό!!!
Όσοι είχαν πέντε δεκάρες στην άκρη, όσοι μπορούσαν να δανειστούν, πήγαν και χρεώθηκαν. Ξέρω άλλους που είχαν γονείς με ένα εφάπαξ και το έδωσαν στα παιδιά τους για να ανοίξουν ένα τέτοιο μαγαζί και να μην μαραζώνουν στο σπίτι, μπροστά από έναν υπολογιστή.
«Αφού πάει καλά του διπλανού, θα πάει και το δικό μου», σκέφτηκαν.... Χωρίς καμία εμπειρία ή γνώσεις πάνω σε αυτές τις δουλειές, στήριξαν εκεί όλα τους τα όνειρα, με την ελπίδα πως θα πλουτίσουν γρήγορα.
Μακάρι να δουλεύουν όλα, όμως αυτά τα μαγαζιά μού θυμίζουν την ιστορία με τα παγωμένα γιαούρτια και τα ντόνατς. Πριν από τρία χρόνια ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια. Στην αρχή πήγαιναν καλά. Μετά άρχισαν να κλείνουν ή να φυτοζωούν.
Μόδα ήταν και πέρασε ...
Από την άλλη βλέπω ανθρώπους να στύβουν το μυαλό τους, να «κατεβάζουν» καινοτόμες ιδέες και να ξεκινούν νέες, δυναμικές και με καλές προοπτικές επιχειρήσεις, ζηλευτές !!!
Στο εξωτερικό, αλλά και στην Ελλάδα. Με πολύ κόπο και δουλειά πετυχαίνουν και αποδεικνύουν πως μπορούμε να κάνουμε κάτι παραπάνω από σουβλατζίδικα...
Το μυστικό βέβαια είναι η σωστή καθοδήγηση και υποστήριξη από ειδικούς. Συμβουλευτικές υπηρεσίες, που όμως δεν υπάρχουν σε τούτη τη χώρα για να βοηθήσουν τους νέους να κάνουν τα πρώτα τους βήματα και να απαγκιστρωθούν από τη λογική του εύκολου χρήματος και της αρπαχτής!