«Σήμερα είναι το δικό μου παιδί, αύριο θα είναι κάποιο άλλο». Είναι λόγια της μητέρας του 9 χρόνου, που οι μεγαλύτεροι συμμαθητές του «κρέμασαν» στη μπασκέτα του σχολείου, απλά και μόνο «για να γελάσουν» κι εκείνο έπεσε όταν δεν άντεχαν άλλο τα χέρια του να τα κρατήσουν, σπάζοντας και τα δύο του χέρια. Αυτά τα λόγια καρφώθηκαν, με το που τα άκουσα, στο μυαλό μου.
Όχι, μόνο γιατί είμαι κι εγώ μάνα, αλλά γιατί οφείλουμε να προστατέψουμε τα παιδιά. Όλα τα παιδιά, κυρίως τα πιο «αδύναμα» και «άτολμα», από την σύγχρονη μάστιγα του bullying ή αλλιώς του σχολικού εκφοβισμού.
Για τις ανάγκες του ρεπορτάζ μου, για το δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1, μίλησα με την μητέρα του παιδιού. Μια γυναίκα τρομοκρατημένη, μια μητέρα φοβισμένη, έναν άνθρωπο - δεν είναι υπερβολή - σε απόγνωση.
Έστειλε το παιδί της στο σχολείο και το πήρε πίσω «ανάπηρο», όπως μου είπε. «Τρομαγμένο, γεμάτο φόβο και αγωνία», «ένα πλάσμα που είχε ανάγκη από προστασία, περισσότερο από ποτέ», καθώς είναι ορφανό από πατέρα.
Μίλησα όμως και με μια τοπική κοινωνία έτοιμη να «ορμήσει» στην μάνα, γιατί τόλμησε να μιλήσει. Μια μικρή, κλειστή κοινωνία, γεμάτη δυσπιστία, που όπως φαίνεται το μόνο που ήθελε ήταν να …κουκουλώσει το περιστατικό. Ένα συμβάν, που θα μπορούσε όμως να έχει τραγικό τέλος.
Αλήθεια, έχετε δει ποτέ παιδιά να τσακώνονται;
Τα παιδιά είναι πολύ σκληρά. Συνήθως, τα πιο επιθετικά, μόλις αντιληφθούν ότι κάποιο από τα υπόλοιπα είναι πιο αδύναμο, εκδηλώνουν βίαιη συμπεριφορά εναντίον του. Σύμφωνα με έρευνα από το Χαμόγελο του Παιδιού, ένας στους τρεις μαθητές έχει πέσει θύμα σχολικού εκφοβισμού.
Ενώ όμως οι τοπικές, μικρές, κλειστές αλλά και πολλές μεγαλύτερες κοινωνίες, δείχνουν να μην «βλέπουν» το πρόβλημα, με δικαιολογίες του τύπου «παιδιά είναι, μωρέ…», η Πολιτεία φαίνεται να αναγνωρίζει πόσο σοβαρό είναι το θέμα.
Για το συγκεκριμένο περιστατικό bullying παρενέβη η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, παραγγέλλοντας την διενέργεια άμεσης προκαταρκτικής έρευνας.
Το άλλο θέμα, το πρωτεύον κατά την γνώμη μου, είναι τι κάνει κάθε οικογένεια για το δικό της παιδί, τι κάνουν οι δάσκαλοι για τα «δικά τους» παιδιά, τι κάνουμε όλοι για το δικό μας και το παιδί του διπλανού, όχι μόνο για να μην γίνεται θύτης, αλλά να μην υπάρξει και θύμα bulling.
Στο τέλος-τέλος, όπως είχε γράψει κι ο Καζαντζάκης, «αν μπορείς, κοίταξε τον φόβο κατάματα και ο φόβος θα φοβηθεί και θα φύγει».