Άλλη μία αναμενόμενη συμπαράσταση από αυτούς που στην πραγματικότητα δεν βρέθηκαν κοντά του. Όλοι αυτοί που συμπάσχουν σήμερα μετά το συμβάν και μέχρι χτες «σφύριζαν» αδιάφορα από το καταφύγιο της δικής τους ασφάλειας.
Παρακολουθώντας το θέμα χρόνια τώρα έχω καταλήξει ότι όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης. Η βία όσο και αν ακούγεται σκληρό μπορεί να ξεκινήσει από τους ίδιους τους γονείς που φωνάζουν συνεχώς στο παιδί τους "βιάζοντας" τη ψυχή και σφραγίζοντας την ελευθερία σκέψης κι έκφρασης.
Η πίεση αλλοιώνει την προσωπικότητα και δημιουργεί ανθρώπους κλεισμένους στον εαυτό τους έτοιμους να περάσουν στο επόμενο επίπεδο. Να γίνουν τα θύματα του σχολείου.
Εκεί η πράξη του δράματος συνεχίζεται με παρέες παιδιών που προσπαθούν να επιβληθούν αρχικά με φραστικές επιθέσεις, οι οποίες όμως καταλήγουν σε κλωτσιές και μπουνιές. Το αδύναμο παιδί όμως λίγοι το υποστηρίζουν για να μην μπλεχτούν. Ακόμη και οι δάσκαλοι μερικές φορές δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν το λόγο της αναρχίας που επικρατεί στο προαύλιο επιρρίπτοντας ευθύνες συνήθως και στις δυο πλευρές.
Και οι απειλές συνεχίζονται. Και η αγωνία κορυφώνεται για τον αδύναμο μαθητή που δεν ξέρει τι τον περιμένει. Η ζωή του γίνεται βασανιστική και η αγωνία για το αύριο αβάσταχτη.
Η συμπεριφορά του αλλάζει, μπορεί να γίνει περισσότερο νευρικός, αμίλητος χαμένος στις σκέψεις του μέσα στο δωμάτιό του. Κι εδώ έρχονται οι γονείς που τις περισσότερες των περιπτώσεων πιεσμένοι και αυτοί από την καθημερινότητα το αφήνουν από ηλικία πέντε ετών σε μια γωνιά να παίξει ηλεκτρονικό για να ξεκουραστούν, για να μην ενοχληθούν. Κάποιοι άλλοι θεωρούν αντρισμό τη βιαιότητα σε συνομήλικο και απλώς χαζεύουν από μακριά και λένε "δεν πειράζει, παιδιά είναι".
Στην εφηβεία πλέον δεν έχουν λόγο αφού δεν ήταν ποτέ κοντά τους. Η προσωπικότητα έχει διαμορφωθεί και το παιδί έχει καταλήξει στο ότι δεν μπορεί να το βοηθήσει κανείς γιατί δεν υπάρχει κανείς στην οικογένεια να μιλήσει. Η ιδέα και μόνο το κουράζει και συνάμα το φοβίζει για την αντίδραση που θα έχει να αντιμετωπίσει. Οπότε παραμένει και βαλτώνει στις δικές του σκέψεις. Zει το μαρτύριο και πιέζεται αφόρητα.
Είναι λοιπόν η στιγμή και οι γονείς, όσο προλαβαίνουν, να σηκωθούν από τους καναπέδες και να αναλάβουν την ευθύνη του παιδιού που απέκτησαν. Να μιλήσουν μαζί του, να παίξουν, να γελάσουν ακόμη και να μαλώσουν, αρκεί να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του. Η εμπιστοσύνη είναι το κλειδί επιτυχίας για να ανοίξει το παιδί την καρδιά του και χωρίς να ντρέπεται ή να φοβάται για πιθανή τιμωρία να μιλήσει, να εξαγνιστεί.
Η επικοινωνία είναι η μόνη που δίνει λύση και διαμορφώνει σταδιακά χαρακτήρες. Δεν είναι ανάγκη να φοβίζουμε τα παιδιά. Ανάγκη είναι να τα γνωρίσουμε και να τα κατευθύνουμε ώστε να μειωθεί η πιθανότητα να γίνουν όχι μόνο θύματα αλλά και θύτες. Μόνο έτσι θα θωρακιστούν ψυχικά και θα βρουν λύση για το κάθε κακομαθημένο που νομίζει ότι χειροδικώντας και φέροντας σε δύσκολη θέση το συνομήλικό του αποκτά δύναμη κι εξουσία.
Η κοινωνία πλέον δεν έχει σύνορα. Τα όρια τα βάζουμε εμείς και τα όρια είναι αυτά που μας κάνουν πιο δυνατούς σε μία εποχή που ο μηδενισμός και η ισοπέδωση επικρατούν σε όλα τα επίπεδα.
Η θλίψη είναι μεγάλη...
Το γεγονός συγκλονιστικό...
Ένα πλάσμα αβοήθητο έφυγε για πάντα...
Και όλα αυτά το 2015, σε μια εποχή που θα έπρεπε να είχαν ξεπεραστεί οι εμμονές. Σε μια γενιά που θα έπρεπε να προχωρά μπροστά και να μη μένει απαθής. Γιατί και στην περίπτωση του Βαγγέλη πολλοί ήξεραν, λίγοι μιλούσαν, ελάχιστοι παρατήρησαν και τώρα πια όλοι στεναχωριούνται για ένα τέλος που ήρθε άδικα νωρίς.