Παράξενα
Ελληνο-τουρκικός έρωτας στο Καστελλόριζο
Η ιστορία αγάπης που ξεπέρασε εμπόδια και ένωσε Ελλάδα και Τουρκία. Ο θρησκευτικός γάμος, ο φραπέ και το νερό της βρύσης!
Ο έρωτας γεννήθηκε στο Καστελλόριζο και ένωσε Ελλάδα και Τουρκία! Πρόκειται για τη Γωγώ από το Καστελλόριζο και τον Κερέμ από την Τουρκία, οι οποίοι συναντήθηκαν, αγαπήθηκαν και θέλησαν να ζήσουν μαζί!
Οι δυο τους γνωρίστηκαν σε ένα εστιατόριο. Στις 19 Ιουνίου έπιασε εκεί δουλειά η Γωγώ και στις 20 Ιουνίου τον γνώρισε! "Είναι μηχανικός στο πλοίο που πηγαινοερχόταν κάθε μέρα με τουρίστες, από το Κας. Ερχόταν συνέχεια στο εστιατόριο, είχαν γίνει φίλοι με το Νικόλα Ασβέστη, τον ιδιοκτήτη. Εγώ τον έβλεπα πρώτη φορά. Μου ζήτησε να του φτιάξω φραπέ. Δεν ήταν και τόσο φιλικά τα αισθήματά μου γενικά και μάλιστα του έβαλα στο φραπέ όχι παγωμένο εμφιαλωμένο νερό όπως κάνουμε στο Καστελλόριζο, αλλά νερό της βρύσης! Το ίδιο έκανα και την επόμενη μέρα και τη μεθεπόμενη, με τον καφέ του. Μέχρι που ήρθε στην κουζίνα και πολύ ευγενικά είναι η αλήθεια, μου ζήτησε να του βάζω εμφιαλωμένο. Αγρίεψα, του λέω «τώρα θα μου πεις ότι δεν φτιάχνω και καλό καφέ»! Έβλεπα όμως από τις προηγούμενες μέρες ότι όταν μου απευθυνόταν άλλαζε το βλέμμα του, ο τόνος της φωνής του…" θυμάται η ίδια και συνεχίζει:
«Εγώ μπορεί να είμαι Τούρκος, μουσουλμάνος, κι εσύ Ελληνίδα χριστιανή, αλλά το ίδιο αγαπάμε, το ίδιο πονάμε και θέλω να σε κάνω γυναίκα μου, σ’ έχω ερωτευτεί από την πρώτη στιγμή που σε είδα…» της είπε ο Κερέμ για εκείνη του απάντησε: «Δεν υπάρχει περίπτωση να ασπαστώ ούτε τον Αλλάχ, ούτε τον Βούδα. Το δέχτηκε! «Δεν θα σε πιέσω ποτέ…», μου είπε».
«Μετά από την κουβέντα αυτή μου έκανε πρόταση να μπω στο ημερόπλοιο και να έρθω εδώ στην Τουρκία, να δω πώς ζει. Πήρα ρεπό μία μέρα για λίγες ώρες και ήρθα. Μου έκανε το τραπέζι, μου έβαλε ελληνική μουσική. Ξέρεις, εδώ στο Κας όλοι ακούνε ελληνική μουσική στα σπίτια τους, κι οι κοινοί μας φίλοι κάθε φορά προς τιμήν μου βάζουν ελληνική μουσική ακόμα κι όταν μιλάμε στο τηλέφωνο. Ο Κερέμ ακούει Άννα Βίσση, και του αρέσει πολύ η Χάρης Αλεξίου. Ακούει το «λυγαριά-λυγαριά», του αρέσουν τα νησιώτικα, του αρέσει ο Πάριος» τονίζει η Γωγώ.
Για το πώς την αντιμετώπισε η οικογένειά του, απάντησε: «Από τα τέλη Ιουνίου που ξεκίνησε να υπάρχει αυτό το ενδιαφέρον έως το τέλος Αυγούστου, δεν ήξερε κανείς τίποτα και βέβαια δεν είπα τίποτα στη μητέρα μου και στον πατέρα μου μέχρι τις 31 Αυγούστου που είναι τα γενέθλιά μου και κάνω πάντα ένα πάρτι. Αυτή τη φορά το έκανα στο εστιατόριο που δούλευα και λίγο πριν είπα στη μητέρα μου ότι θα υπάρχει κι ένας έξτρα καλεσμένος που θέλω να γνωρίσετε. Είχα καλέσει και τον Κερέμ ο οποίος ήρθε κι έκατσε μόνος του σ’ ένα τραπεζάκι. Η μάνα μου αμέσως κατάλαβε! Ο Κερέμ αισθανόταν άβολα, έσβησα τα κεράκια και προς μεγάλη μου έκπληξη μου είπε να μεταφράσω στα ελληνικά αυτά που θα πει. Έβγαλε ένα κουτάκι που είχε μέσα έναν ασημένιο σταυρό με αλυσίδα και είπε ότι: « μπορεί να είμαι μουσουλμάνος, αλλά δεν μας χωρίζει τίποτα, ούτε οι πολιτικές, ούτε η θρησκεία, μόνο η γλώσσα μας χωρίζει. Έχετε να κάνετε μ’ έναν άνθρωπο σαν κι εσάς…»».
Ο Κερέμ έφυγε πίσω στην Τουρκία, εκείνη στο σπίτι στο Καστελλόριζο σε μία δύσκολη κατάσταση όπου ο πατέρας της το πήρε πολύ βαριά και η μητέρα της προσπαθούσε να ηρεμεί τα πράγματα. «Από την πρώτη στιγμή όμως αυτός που με στήριξε ήταν ο παππούς μου ο Καστελλοριζιός και η γιαγιά μου. «Παρ’ τον, μου λέει, κι αν θες να φύγεις μαζί του, να φύγεις…»! Ο παππούς είχε ταλαιπωρηθεί από τους Τούρκους, είχε φάει και ξύλο, αλλά με στήριξε σ’ αυτό. Στις 4 Σεπτεμβρίου, ο πατέρας μου δέχτηκε τελικά την πρόταση του Κερέμ να συζητήσουν οι δυό τους. Δεν άλλαξε κάτι όμως. Μου είπε «αν φύγεις, η πόρτα κλείνει για εσένα»! Άρχισα να βάζω στο μυαλό μου ότι θα φύγω κρυφά από το Καστελλόριζο. Βρέθηκα στο τελωνείο και η συνέχεια ήταν να επιβιβαστώ στο τούρκικο πλοίο. Μπήκα στο πλοίο με συνοδεία της ελληνικής αστυνομίας».
Τότε σκεφτόντα πως όταν τα πράγματα ηρεμήσουν, ότι θα ξαναδεί την οικογένειά της. «Έκλεισα το κινητό τηλέφωνο για μία εβδομάδα και στη συνέχεια μου έστειλε μήνυμα η μητέρα μου. Όταν ήρθαμε για πρώτη φορά μαζί με τον Κερέμ στο Καστελλόριζο, τους ζήτησε συγνώμη για τον τρόπο που φύγαμε και αγκάλιασε τον παππού μου πιο σφιχτά από όλους» λέει συγκινημένη.
Όσο για τον γάμο, όπως λέει η Γωγώ, ηρθε ο κορονοϊός και έκλεισαν όλα. Έκλεισε η γραμμή, κι εκίνη έμεινε στο Κας να κοιτάζει το Καστελλόριζο, να βλέπει τα φώτα του, μόνο ενάμιση μίλι μακριά. «Καμιά φορά σκέφτομαι σαν τους Σύρους, να πάρω κι εγώ μια βάρκα πλαστική να με βγάλει απέναντι!» τονίζει γελώντας.
Αποκαλύπτει δε ότι κάποιες φορές λύγισε, κυρίως όταν είχε την πίεση των δικών της. «Υπήρχαν μέρες που έκανα τρεις μέρες να κοιμηθώ. Κι όταν ήρθα, να μην ξέρω τη γλώσσα, να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε ακριβώς στα αγγλικά, με τον Κερέμ… Δικαιώθηκα όμως, είναι ο άνθρωπός μου. Η αγάπη φέρνει ειρήνη, το μίσος πόλεμο. Εγώ διάλεξα στρατόπεδο. Οι άνθρωποι εδώ μας αισθάνονται φίλους, ακούνε τη μουσική μας, πίνουν ελληνική ρακί περισσότερο από τη δική τους, εμείς έχουμε το τζατζίκι αυτοί έχουν το τζατζίκ ένα τελευταίο γράμμα λείπει μόνο παρόμοια η γεύση, το δικό μας έχει αγγούρι, το δικό τους δυόσμο… Παίζουμε τάβλι με τον Κερέμ, έχουμε στον κήπο τα κηπευτικά μας, εκείνος μαγειρεύει το διάσημο πιλάφι της Τουρκίας και φτιάχνουμε πάντα φραπέ και για τους δυό μας. Μόνο ο μουεζίνης που καλεί για προσευχή μου θυμίζει πού βρίσκομαι. Το Κας, είναι παράλια που δεν έχουν καμία σχέση με τις πόλεις εσωτερικά της Τουρκίας»!
Πηγή: rodiaki.gr
