ΚΑΝΙΜΑΣ ΜΙΧΑΛΗΣ
Ήρωες στο απόσπασμα από αρχαιοτάτων χρόνων
*Ο Μιχάλης Κανιμάς είναι δημοσιογράφος.
Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της. Το λέμε συχνά. Και εννοούμε πως, όχι σπάνια, η μάνα πατρίδα δείχνει άσπλαχνη μέχρι αχαριστίας, απέναντι στους πολίτες που έχουν διακριθεί μέχρι ηρωισμού σε διάφορους τομείς. Εσχάτως, έχουν περισσέψει τα καλά λόγια και οι έπαινοι για τους ήρωες με τις μάσκες: γιατρούς, νοσηλευτές και άλλα στελέχη του ΕΣΥ.
Όλοι περιμένουν τώρα την υλοποίηση των θεσμικών και οικονομικών μέτρων που εξαγγέλθηκαν για την βελτίωση της θέσης τους. Ωστόσο, οι Έλληνες έχουν κάθε λόγο να δυσπιστούν απέναντι στις μεγαλοστομίες και τις διθυραμβικές κριτικές, καθώς -από αρχαιοτάτων χρόνων- η πατρίδα τους παρουσιάζει μεγάλα κενά στην κουλτούρα αναγνώρισης των θυσιών. Και όχι μόνο αυτό. Ορισμένες φορές εμφανίζεται όχι μόνο βαρύκοη, αλλά και …εκδικητική.
Είδαμε τον νικητή της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας, Θεμιστοκλή, να πεθαίνει εξόριστος στην Περσία και τον Μιλτιάδη, ηγέτη της επίσης επικής νίκης των Ελλήνων κατά των Περσών, στον Μαραθώνα, να αφήνει την τελευταία πνοή του στη φυλακή!!
Αλλά και η νεότερη Ιστορία της χώρας έχει καταγράψει, με ζωηρά χρώματα, περιπτώσεις εθνικής αχαριστίας απέναντι σε ήρωες.
Ο μεγάλος στρατηλάτης του αγώνα κατά της Τουρκοκρατίας, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο από την αντιβασιλεία του Όθωνα. Τελικά όμως, του δόθηκε χάρη, για να πεθάνει σε ηλικία 73 ετών, παραμελημένος.
Αλλά ούτε ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος είχε καλύτερο τέλος. Πέθανε πάμφτωχος και πεινασμένος, σε ένα ημιυπόγειο στον Πειραιά.
Ακόμη χειρότερη ήταν η κατάληξη των Ιωάννη Καποδίστρια, Οδυσσέα Ανδρούτσου και Πάνου Κολοκοτρώνη. Όλοι τους δολοφονήθηκαν από Έλληνες!!
Η Μαντώ Μαυρογένους, αφού διέθεσε όλη την περιουσία της για τις ανάγκες του Μεγάλου Αγώνα, πέθανε φτωχή και εγκαταλειμμένη σε ηλικία 44 ετών, στην Πάρο.
Πάμφτωχος πέθανε στο Ναύπλιο και ο Παναγιώτης Σέκερης, που είχε διαθέσει όλη την περιουσία του για την χρηματοδότηση της Φιλικής Εταιρίας.
Ο Γιάννης Μακρυγιάννης, που είχε μεγάλη συμμετοχή στην Επανάσταση, αλλά και στη λαϊκή εξέγερση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 για το Σύνταγμα, καταδικάστηκε σε θάνατο για εσχάτη προδοσία. Έμεινε φυλακισμένος και σε απομόνωση επί τριετία και πέθανε από τις κακουχίες, το 1864, σε ηλικία 67 ετών.
Ο συνεργάτης του Ανδρέας Λόντος, πλούσιος πρόκριτος των Καλαβρύτων, αυτοκτόνησε το 1846, σε ηλικία 62 ετών, «μη δυνάμενος να ανεχθεί την ένδεια του»!
Είπαμε, όμως: πανάρχαιο το χούι της μάνας πατρίδας να …τιμωρεί ήρωες.
Ο Αριστείδης ο Δίκαιος πέθανε από πείνα στην εξορία, μόνο και μόνο γιατί ήταν δίκαιος και σωστός Δημότης των Αθηνών!
Ο Πυθαγόρας, κορυφαίος μαθηματικός, γεωμέτρης και φιλόσοφος, πέθανε επίσης από πείνα στην εξορία!
Στην εξορία πέθαναν επίσης ο αποκαλούμενος πατέρας της Ιστορίας, Ηρόδοτος, ο αρχιτέκτονας του Παρθενώνα, Ικτίνος, ο ιστορικός Θουκυδίδης, ο κωμωδιογράφος Αριστοφάνης, ο ρήτορας Ισοκράτης, ο φιλόσοφος και αστρονόμος Αναξαγόρας και οι τραγικοί ποιητές Αισχύλος, Σοφοκλής και Ευριπίδης.
Ο κορυφαίος των φιλοσόφων Σωκράτης φυλακίστηκε άδικα και προτίμησε να δηλητηριαστεί μόνος του με κώνειο, παρά να δραπετεύσει, όπως επίμονα του πρότειναν οι μαθητές του!
