ΡΑΠΤΗ ΖΩΗ

Η καταγγελία σώζει ζωές

Η Ζωή Ράπτη είναι Υφυπουργός Υγείας, αρμόδια για τα θέματα Ψυχικής Υγείας.

Η σιωπή είναι χρυσός αν αυτό που σκοπεύουμε να πούμε δεν είναι σωστό, μετρημένο και χρήσιμο. Όμως, αν αυτή η σιωπή καλύπτει μια εγκληματική συμπεριφορά, τότε αποδεικνύεται θανάσιμο λάθος. Η σιωπή αντί της καταγγελίας σκοτώνει συνειδήσεις, την ατομική και τη συλλογική αξιοπρέπεια αλλά και μικρά παιδιά, όπως ο 7χρονος στην Κυψέλη που υπέφερε και βρήκε φρικτό θάνατο από τα χέρια «δικών» του ανθρώπων.

Η γειτονιά, όπως γίνεται αντιληπτό από τις σχετικές μαρτυρίες που έρχονται στο φως, γνώριζε ότι σ’ αυτό το ρημαγμένο αυθαίρετο δώμα της οδού Σκιάθου ασκείτο βία σε βάρος ανηλίκων. Φωνές, καυγάδες, κλάματα από μικρά παιδιά, ακούγονταν στα κοντινά σπίτια. Κι όμως, ενώ τα πράγματα ήταν ηλίου φαεινότερα, η σιωπή άφηνε το κακό να μεγαλώνει. Και πάντα μεγαλώνει το κακό της ανομίας όταν το καλύπτει το πέπλο της σιωπής.

Η φράση «πού να μπλέξω εγώ τώρα» είναι μια από τις χειρότερες ιδέες που έχουν καλλιεργηθεί στα μυαλά πολλών συμπολιτών μας. Η ανθρωπότητα προόδευσε, ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε και κατάργησε τη δουλεία, η Ελλάδα απελευθερώθηκε και διατηρεί την ελευθερία της, η επιστήμη προόδευσε ακριβώς επειδή κάποιοι αποφάσισαν να πουν και να πράξουν το σωστό, «μπλέκοντας» τους εαυτούς τους σε περιπέτειες και βάσανα και κινδύνους.

 Δεν είναι μόνο καλό να μιλάμε αλλά υποχρέωσή μας απέναντι σε όσους αγαπάμε, στις οικογένειές μας, στην πατρίδα. Η σιωπή η δική μας στα ανομήματα, τις απρέπειες και τα εγκλήματα που διαπράττονται σε άγνωστα σε εμάς πρόσωπα θα επιστρέψει με τη σιωπή των άλλων, όταν ο στόχος του κακού θα είμαστε εμείς.

Ειδικά στις υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας και κακοποίησης μικρών παιδιών, οι τρίτοι που θα απευθυνθούν στις αρχές μπορούν να λειτουργήσουν σαν καταλύτες θετικών, συχνά σωτήριων εξελίξεων. Οι προβληματικές οικογένειες που αντιμετωπίζουν ζητήματα εξαρτήσεων, ακραίας οικονομικής ένδειας, ψυχολογικών διαταραχών μελών που δεν απευθύνονται σε ειδικούς και δεν λαμβάνουν τη φαρμακευτική αγωγή τους, παγιδεύονται σ’ έναν φαύλο κύκλο δυστυχίας. Δεν είναι λίγες οι φορές που υπάρχει δισταγμός και φόβος από τα μέλη της οικογένειας που δεινοπαθούν να προβούν σε καταγγελίες, φοβούμενα αντίποινα. Γι’ αυτό η παρέμβαση των τρίτων πρέπει να είναι άμεση και καίρια.

Το κράτος, οι υπηρεσίες και τα θεσμοθετημένα όργανά τους είναι εδώ για να βοηθήσουν. Αρκεί να ενημερωθούν. Πρέπει να μιλάμε για να μην ξανακούσουμε ποτέ τέτοια φρικτή είδηση για κακοποίηση και στη συνέχεια δολοφονία μικρού παιδιού από μέλη της οικογενείας του.